Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Φοβάμαι, Φοβάμαι τα Χριστούγεννα



Είναι κάτι τέτοιες μέρες που φοβάμαι να μεγαλώσω, αυτές τις κρύες νύχτες του χειμώνα που το στολισμένο δέντρο φωτίζει το σαλόνι του σπιτιού.
  Που πήγε η μαγεία που κάποτε ήταν διάχιτη στην ατμόσφαιρα; Χάθηκε και αυτή σαν όλα μας τα παιδικά όνειρα.
Φοβάμαι, φοβάμαι να βγω έξω στο δρόμο και να δω την πόλη στολισμένη. Φοβάμαι, φοβάμαι να περάσω απο τις φωτινές οδούς και να αντικρήσω τα παιδιά να παίζουν αγκαλιασμένα φορώντας κόκκινα σκουφάκια και τραγουδώντας τα κάλαντα. Φοβάμαι ,φοβάμαι γιατί δε νοιώθω τίποτα.
΄΄Χριστούγεννα; Ποια η διαφορά απο τις άλλες περιόδους του χρόνου, σιγά ρε ‘συ μια εμπορική γιορτή είναι΄΄
Αυτά σκέφτομαι και φοβάμαι ακόμα περισσότερο. Όχι τον ΘΕΟ -μήπως με τιμωρήσει για την ύβρη αυτή-  αλλά φοβάμαι μήπως μεγάλωσα. Μήπως έγινα και εγώ σαν όλους του άλλους, του πλαστικούς ανθρώπους που ακόμα και αυτές τις φωτεινές μέρες η καρδιά τους είναι παγωμένη και άδεια.
Μέσα σ’ αυτό το λύθαργο που σιγά σιγά μου τρώει την ψυχή, γυρεύω να βρώ κάποιο να με ξυπνήσει ,κάποιο επίγειο γγελο να με χαστουκίσει και να μου πει ΄΄Σταμάτα να κοιτάς τον καθρέφτη, σταμάτα να ακούς όλους αυτούς τους ψεύτικους ανθρώπους που προσπαθούν να σε πείσουν πως έχεις αλλιωθεί εντελώς. Κρατήσου απ’ τον ώμο μου και όλα θα πανε καλά’’
                Και όταν μου απλώσει τα χέρια για να σηκωθώ και με κλείσει στοργικά στα φτερά του ,δεν θα θυμάμαι τίποτα κακό παρα μόνο τη ζεστασιά που ένιωσα βλέποντας το χαμόγελό του. Και ύστερα θα γίνω και πάλι παιδί, ένα παιδί με καρδιά μεγάλη και ροδοκόκκινα μαγούλα .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου