Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Το κοινό μεταξύ ανθρώπου και τοίχου

  

Βρέθηκα τυχαία στην άκρη μιας αρκετά περίεργης συζήτησης και παρακολουθούσα βαριεστημένος τον τρόπο με τον οποίο οι δύο συνομιλούντες συζητούσαν για έναν άνθρωπο και τον έκαναν να μοιάζει σαν ένα "κομμάτι από κρέας". Και ενώ καθ’ όλη την διάρκεια που τους άκουγα προσπαθούσα να συγκρατηθώ και να κρατηθώ πίσω δύο μεγάλες αντίπαλες δυνάμεις τα έβαζαν μαζί μου. Σαν τα δύο μικρά τερατάκια που εμφανίζονται δίπλα από κάθε χαρακτήρα των κινουμένων σχεδίων με την μορφή του άγγελου και του διαβόλου, η υπομονή και η περηφάνια προσπαθούσαν να με πείσουν να πράξω ανάλογα.
Διαβολάκος: "Πήγαινε ρε συ Θράσο πες του τι γίνεται γιατί έχω κουραστεί να τις ακούω μέσα από τα αυτιά σου" 
Αγγελάκι: "Μην τον ακούς φίλε το σωστό είναι να μείνεις εδώ. Δεν είναι σωστό να μπείς στη μέση της κουβέντας τους"
Και ενώ τους άκουγα με την γνωστή «καρτουνιστική» απελπισία, το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στο τοίχο του απέναντι κτηρίου....τον τοίχο; Αυτό ήταν, χαμογέλασα και παραμιλόντας τα εξής λόγια: "Λοιπόν αγγελάκι έφυγες, ο συνάδελφος σου του κάτω κόσμου έχει δίκαιο " πήγα προς το μέρος τους.
Στάθηκα κάπως περίεργα απέναντι τους και τους χαμογέλασα για να λάβω την προσοχή τους (ήταν κοπέλες και όπως λέει και ένας θεωρητικός "το χαμόγελο ενός άντρα μπορεί να πείσει μια γυναίκα να κάνει τα πάντα") και τις διάκοψα όσο ποιο ευγενικά μπορούσα:
"Συγνώμη να σας πω κάτι σας ακούω έδω και ώρα και δεν μπορώ να μην επέμβω, ξέρω ότι δεν είναι σωστό. Παρόλα αυτά σας παρακαλώ κάντε το κόπο να δείτε αυτόν τον ανθρωπάκο περισσότερο σαν τοίχο και λιγότερο σαν κρέας"
Οι κοπέλες σάστισαν και η μια άρχισε να ψηλογελάει με ένα τόνο κάπως ειρωνικό νομίζοντας ότι μιλούσε με κάποιο τρελό. Παρόλα αυτά έπρεπε να πω αυτό που ένοιωθα γι’ αυτό συνέχισα.
"Χαίρομαι που γελάτε αλλά φαίνεται δεν καταλάβατε τι εννοώ. Δείτε αυτό τον τοίχο με τα γκράφιτι απέναντι. Σκεφτείτε τα στάδια που χρειάστηκαν από την ημέρα που κτίστηκε μέχρι να φτάσει ως εδώ. Αρχικά έχουμε τον τοίχο σε εντελώς απλουστευμένη μορφή, το πιο σημαντικό στάδιο. Στην συνέχεια ο τοίχος βάφτηκε με διάφορα χρώματα που το καθένα είχε κάτι να αντιπροσωπεύσει ή απλά ήταν καλέσθητα στο μάτι, αυτό είναι το δεύτερο στάδιο και δεύτερο σε σημαντικότητα. Το τελευταίο στάδιο και λιγότερο σημαντικό είναι αυτό της δημιουργίας των γκράφιτι και των αυτοκόλλητων".
Οι κοπέλες ακόμα με κοίταζαν με περιέργια αλλά τα τελευταία μου λόγια θα ξεκαθάριζαν την όλη κατάσταση:
"Τώρα θα με ρωτήσετε ποιο είναι το "point" μου; ωραία σκεφτήτε τώρα την αντίθετη διαδικασία αλλά με άνθρωπο. Πώς γίνεται αυτό; Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο το πρώτο πράγμα που σε ελκύει από αυτόν είναι η εξωτερική του εμφάνιση. Τον/την βλέπεις και ανάλογα με τα γούστα σου επιλέγεις αν σου αρέσει ή όχι. Το ίδιο συνέβηκε και με την περίπτωση των γκράφιτι απένταντι μας τα οποία ουσιαστικά μας έκαναν να γυρίσουμε και να δούμε τον τοίχο.
Στο δεύτερο στάδιο είναι το σημείο όπου από την ομορφιά μεταφέρεσαι στο μυαλό. Εκεί θα βρεις τον χαρακτήρα, τις σκέψεις, τις ιδέες, τα όνειρα, την ευφυΐα που κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος. Σε αυτό το στάδιο μπορείς ακόμα και να γοητευτείς από κάποιο άνθρωπο. Αν το συγκρίνουμε με τον τοίχο απέναντι, είναι το σημείο που έχει μόνο μπογιά. Το κόκκινο (αριστερός, ενθουσιώδης, δυναμικός, Σαλαμινέος) ,το μπλε (λυπημένος, δεξιός, μετριοπαθείς, Απολλωνίστας), Το κίτρινο (εκδικητικός, ΑΕΛ, ουδέτερος, φωτεινός) κ.α.
Το τρίτο και πιο σημαντικό στάδιο είναι εκεί όπου από το μυαλό μεταφέρεσαι στην ψυχή του ανθρώπου και αρχίζεις να μαθαίνεις πώς νοιώθει, τα συναισθήματα του, το πόνο που νοιώθει. Σε αυτό το σημείο μπορεί και να τον ερωτευτείς. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτόν τον τοίχο. Αν αφαιρέσεις την μπογιά θα δεις την πραγματική μορφή αυτού του τοίχου, χωρίς στολίδια και ταμπέλες. Παρόλα αυτά θα δεις και τις χαραματιές τα σπασμένα κομμάτια και τα φθαρσίματα που δεν είδες πριν. Αυτό είναι γιατί όπως και με τον άνθρωπο πίσω από τα στάδια ένα και δύο, τοίχος και άνθρωπος κρύβουν καλά το πόνο τους και συνεχίζουν να υπάρχουν αρμονικά με το σύνολο".
Και ενώ με κοιτούσαν και οι δύο με βλέμμα γεμάτο απορία και συνάμα απόγνωση, αποφάσισα να κάνω ένα ακόμα ειρωνικό κλείσιμο συζήτησης όπως πάντα μου αρέσει: "Και για να τελειώνουμε κορίτσια γιατί κάποιοι έχουμε και πιο σοβαρές δουλειές, αφού έχετε την δύναμη να κατηγορείτε κάποιον επειδή δεν σας γέμισε το μάτι, τότε βρείτε την δύναμη να δοκιμάσετε να περάσετε τα στάδια που μόλις σας είπα για να δείτε πραγματικά τι κρύβετε πίσω από αυτό το άνθρωπο".

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Η δωρεάν Παιδεία δεν είναι επένδυση, ειναι δικαίωμα

          
                    Εν έτει 2013 όπου το νησί μας βρίσκεται στην μέση μιας απο τις μεγαλύτερες παγκόσμιες καπιταλιστικές κρίσης όλων των εποχών, η παιδεία -και κυρίως η δωρεάν - έχει καταντήσει να παρουσιάζετε απο πολλούς ως "επένδυση".
                Απο την προ εφηβική ηλικία διδασκόμαστε απ' το σχολείο την αξία της δωρεάν παιδείας και τις διάφορες θυσίες των προγόνων μας -αιματοχυσίες και αγώνες- για να την γευόμαστε εμείς σήμερα. Αυτό το εκτιμούμε και  μας δεσμεύει το αόρατο πέπλο της ευθύνης να προστατεύσουμε το δώρο αυτό -δωρεάν παιδεία- με νύχια και με δόντια .
                Δυστυχώς με τα λύπης μου παρατηρώ ανθρώπους με αρκετά υψηλό επίπεδο μόρφωσης και εμπειρία σε διαφορά πολιτικά και εκπαιδευτικά στρώματα , να θεωρούν την παιδεία ως ένα κοινωνικό αγαθό που γίνεται σπουδαία επένδυση "υπο προυποθέσεις". Όπως πολύ καλά καταλάβατε ο όρος υπό προ υποθέσεις είναι αλληλένδετος με αυτό της επιβολής διδάκτρων και "εισφορών" από πλευράς μαθητή, φοιτητή και γενικά του ανθρώπου που ζητά πρόσβαση στην μόρφωση.
                Βλέποντας όλα αυτά να συμβαίνουν γύρω μας και με την παρούσα κυβέρνηση να επικροτεί δια των αντιπροσώπων της στα διάφορα όργανα εξουσίας ιδεολογικές αντιλήψεις σαν και αυτές, μια ηθική υποχρέωση σιγοβράζει μέσα στην νεανική μου συνείδησή. Πως μπορούμε εμείς, οι σημερινοί νεολαία να αφήνουμε τους κεφαλαιοκράτες και τους προασπιστές τους να καμπυλώνουν αξίες τις οποίες κάποιοι συνομήλικοι μας της προασπίστηκαν ακόμα και κάτω απο τους τροχούς των Τανκς.  ΨΩΜΙ! ΠΑΙΔΕΙΑ! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Αγαθά που κερδήθηκαν με αγώνες και δεν ξεπουλιούνται σε κανένα και με τίποτα
                Καλώ όλους τους συμφοιτητές μου, τους μαθητές των σχολίων καθώς και κάθε μορφής προοδευτικό άνθρωπο, να πει ένα τεράστιο ΟΧΙ σε όλους αυτούς που απειλούν την δωρεάν παιδεία και την θεωρούν είδος πολυτελείας. Ας μην αφήσουμε τους στυγνούς καπιταλιστές να οδηγήσουν την νεολαία μας στο βωμό της αμάθειας και της μιζέριας, ώστε να ικανοποιήσουν το προσωπικό τους θεό, το Κεφάλαιο.
                Ως η Νεολαία της Κύπρου, έχουμε δύσκολο έργο μπροστά μας παρόλα αυτά έχουμε πίσω μας μια σπουδαία παρακαταθήκη που θέλει την νεολαία να χαράζει το δρόμο προς την πρόοδο και την ισότητα. Μπορεί εμείς εδώ στην Κύπρο να μην έχουμε το Πολυτεχνείο (1973) αλλά έχουμε ένα ΤΕΠΑΚ και ένα Πανεπιστήμιο Κύπρου που οφείλουν να γράψουν την δική τους Ιστορία.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Τα μικρά φωτάκια στο τρομακτικο πάρκο

     Κάπου στην άκρη αυτού του δρόμου ,εκεί που το φως βρίσκεται σε τρομακτικά χαμηλή συχνότητα και τα δέντρα σχηματίζουν ένα περίεργο αλλά ταυτόχρονα μέτριο σε μέγεθος  τετράγωνο, στεγάζεται ένα περίεργο και μυστηριώδες πάρκο.
    Πίσω απο τα πανέμορφα πεύκα που ο χορός τους μαγεύει τους περαστικούς, πίσω ακόμα και απο τα σκουριασμένα παιχνίδια - κυρίως κούνιες και μια τσουλήθρα- που είναι βεβηλομένα με διάφορα στιχάκια όπως " Α+ Γ = L.F.E", "A.C.A.B."," Κάτω ο Χίτλερ Θράσος", υπάρχει ένα μυστηριώδες πέπλο που ξυπνά τις πιο απύθμενες ανθρώπινες φαντασίες.
    Δεν θυμάμαι πόσο ήμουν όταν πρώτο άκουσα τον αστικό μύθο του "μοναχικού ιππότη του πάρκου" ,αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω ούτε μια λέξη απο τον παππούλη που μου τον ανέφερε πρώτη φορά. Όσο ενδιαφέρον και να ήταν η ιστορία του, τα μουδιασμένα του χέρια και τα βουρκωμένα απο την υπερένταση μάτια του, έκαναν την ιστορία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
     "Άκου μικρέ μου, αυτό το πάρκο κάθε βράδυ έρχεται και το επισκέπτεται ένα περίεργος και μοναχικός άντρας. Ο μύθος λέει πως κρατά στα χέρια του πάντα ένα λουλούδι, φαίνεται πως θέλει να το δώσει σε κάποιο. Όταν το φεγγάρι σιγα σιγά ετοιμάζεται να πάει για ύπνο ο "άντρας" λυπημένος αφήνει το λουλούδι του πάνω στην κούνια που καθόταν όλο το βράδυ και εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει πίσω του κάτι άλλο που να αποδεικνύει αν είναι αληθινός η όχι. Βέβαια νεαρέ μου όλα αυτά είναι απλά φαντασίες των ανθρώπων., Και 'γω όταν έχασα τον γιο μου έπλαθα φανταστικές ιστορίες αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ ποιο θλιβερή απο ένα τρελαμένο που καταστρέφει κήπους και διασκεδάζει τα μεσάνυχτα σε πάρκα"
    Η ιστορία του παππούλη ήταν πάρα πολύ τρελή ,αλλά κάτι μέσα μου με τραβούσε να πάω προς τα εκεί, η αλήθεια είναι πως φοβόμουν, τα πόδια μου έτρεμαν ακόμα και την μέρα ,πόσο μάλλον να πήγαινα νύχτα. Πάρα πολλές μέρες είχαν περάσει απο τότε και συχνά πυκνά, κάτι  πρωινά πριν πάω στο σχολείο πήγαινα στο πάρκο και έπαιρνα το λουλούδι που τάχατες είχε αφήσει ο τρελαμένος ιππότης. Το κοιτούσα περίεργα, νομίζω και αυτό με κοιτούσε κάποτε. Μέχρι που έπιανα τον εαυτό μου να του μιλάει: "λοιπόν μικρο, όμορφο και περίεργο λουλούδι, ποιος τρελάρας σε άφησε εδώ; και κυρίως ποιος είναι ο προορισμός σου;". Όταν καταλάβαινα τη έκανα γινόμουν πάντοτε κόκκινος και πήγαινα κατευθείαν στο σχολείο μου ,όπου ξεχνούσα το θέμα μέσα απο διάφορες εντελώς "ανθρώπινες" συζητήσεις του τύπου ''πως τα πήγε η ΑΕΛ στο ψεσινό ματς", "γιατί δεν έφερα έτοιμη την εργασία μου",ακομα και "πόσο όμορφο είναι το κορίτσι στην διπλανή τάξη".
    Έφτασα μετά απο πολλά χρόνια στο Λύκειο και η ιστορία αυτή παρέμενε το ποιο άλυτο μυστήριο της ενορίας μου. Ο παππούλης ζούσε ακόμα αλλά ήταν πολύ άρρωστος και ήταν μόνιμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του κρατώντας αγκαλιά την φωτογραφία του πεθαμένου του γιου. Πήγαινα πολύ συχνά να το επισκεφτώ αλλά έβλεπα στα μάτια του ότι σιγόσβηνε και αυτό με πονούσε πολύ. Πήρα λοιπόν την θαρραλέα -την τρελαμένη για να είμαι ακριβής- απόφαση να του κάνω ένα δώρο, κάτι που θα τον συνόδευε στις πύλες του παραδείσου .Θα του έβρισκα και θα του έφερναν τον "μοναχικό ιππότη του πάρκου"
    Η επιχείρηση είχε στηθεί  εξαιρετικά με την κάθε λεπτομέρεια να είναι εντελώς μελετημένη. Δεν θα μπω στην διαδικασία να περιγράψω το σχέδιο γιατί φαντάζομαι δεν είναι αυτό που σας ενδιαφέρει, αυτό που ενδιαφέρει πραγματικά τους πάντες είναι το πως.Με το που το ρολόι μου κτύπησε 00:00 η κούνια άρχισε να κινήτε και ένας νεαρός άντρας βρέθηκε καθισμένος σ' αυτή με ένα πανέμορφο λουλούδι στο χέρι. Το αίμα μου πάγωσε, το σώμα μου είχε κοκαλώσει και όλη η ζωή μου περνούσε μπροστά μου σαν ταινία παλιά που θα έσβηνε μέσα στα χέρια του "φαντάσματος"; του "Κλέφτη"; του  "τρελαμένου συμπολίτη μας";
     Ο περίεργος αυτός τύπος που το πρόσωπο του ήταν κρυμμένο πίσω απο ένα μεγάλο καπέλο ,μου έδειξε την διπλανή κούνια και μου είπε να καθίσω δίπλα του. Αν και έτρεμα, και κρύωνα απο το φόβο κάτι μου έλεγε πως αυτή η νύχτα θα σημάδευε όλη μου την ζωή, και πραγματικά δεν έκανα λάθος. Με το κεφάλι κατεβασμένο και την ψυχή στα πόδια τον ρώτησα: " θέ...θέλεις...να ..να μ.. μου π..πεις...." δεν πρόλαβα να τελειώσω την ερώτησή μου και αυτό σήκωσε το δάκτυλο προσπαθώντας να με διακόψει. Τρόμαξα τόσο πολύ αλλά αυτός με καθησύχασε.
     "Μικρέ μου φίλε. Ηρέμησε, δεν χρειάζεται να φοβάσαι, δεν θα σου κάνω κακό. Μην με ρωτήσεις τίποτα, ήδη ξέρω γιατί είσαι εδώ και ξέρω τι θες να μάθεις. Θα τα μάθεις όλα. Όταν ήμουν μικρός σύχναζαν σε αυτό το μικρό πάρκο μαζί με τον πατέρα μου και παίζαμε μαζί ώρες ολόκληρες με τα γέλια μας να ξεσηκώνουν τους γείτονες γεμίζοντας τους χαρά. Δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια και είχαν πλέον γίνει μεγάλος άντρας έτοιμος να ανοίξω το δικό μου σπιτικό. Ο πατέρας μου και εγώ τσακωνόμασταν συνέχεια γιατί μου έλεγε να πάω να σπουδάσω, ένω έγω δεν ήθελα, ήθελαν να έχω την μηχανή μου και να γυρίζω σε όλη την Κύπρο. Τώρα θα μου πεις πως θα ζούσα; Έκλεβα, Κτυπούσα και έκανα βρώμικες δουλειές για να βγάζω τα προς το ζειν, όμως ο πατέρας μου που να το δεχτεί. Ένιωθε πως ο γιος του ο μονάκριβος τον είχε προδώσει και ο μονάκριβος του γιος ένιωθε πως δεν τον αγαπούσε και έτσι έφυγε απ' το σπίτι. Δεν πέρασαν δυο μήνες και μια συμμορία απο εγκληματίες με τσάκωσε, ήξεραν το παρελθόν μου και τα προβλήματα που δημιούργησα σε κάτι δικούς τους και χώρις οίκτο με έστειλαν στην θάλασσα να κοιμάμαι μαζί με την αγαπημένη μου μηχανή. Απο τότε δεν ξερω τη απέγινε ο πατέρας μου ,δεν ξέρω αν ζει αλλά ελπίζω να ζεί. Θέλω πριν φύγει να του πω κάτι. Να του πω πόσο πολύ τον αγαπώ ,να του πω πως ποτέ μου δεν του κράτησα κακία και πως ότι έκανε ήταν για το καλό μου. Ήμουν αχάριστος, δεν εκτίμησα τίποτα και το πλήρωσα με τον χειρότερο τρόπο. Φέρνω πάντα μαζί μου ένα λουλούδι, μια ορχιδέα που του αρέσει πολύ, ίσως έτσι να καταφέρει να με συγχωρέσει για όλα όσα του έκανα, και ίσως σε αυτό εδώ το μέρος που περάσαμε μαζί τόσες χαρούμενες στιγμές μαζί ,να καταφέρουμε να είμαστε μαζί χαρούμενοι για τελευταία φορά. "
     Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει και ο φόβος είχε ηττηθεί απο ένα συναίσθημα ποιο ψυχοφθόρο, αυτό του πόνου. Στο τέλος νικήθηκα και ξέσπασα σε κλάματα ,δεν ήθελα να μιλήσω, δεν ήθελα να πονέσω μια είδη πονεμένη ψυχή. Δεν πέρασε πολλή ώρα και το ένα χαμόγελο περίεργο ζωγραφίστηκε στα χείλι του. Άπλωσε το χέρι και που έδωσε την ορχιδέα. Τα δάκρυα μου στέγνωσαν και πήρα την ορχιδέα στα χέρια μου έχωντα τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του.
     "Καταλαβαίνω!!! Αλλά δεν πειράζει σύντομα θα είναι χαρούμενος, αλλά όχι μαζί μου. Στην πόλη των αμαρτωλών δεν χωρά ένας άγιος άνθρωπος. Κάνε μου μια χάρη πάρε το λουλούδι και δώστω στον πατέρα μου, μην κλάψεις μπροστά του, αλλά πες του κατα λέξη ότι σου πως. Γέρο ,ελπίζω να έχει ετοιμαστεί καλά για το μακρύ ταξίδι προς τον παράδεισο, εκεί θα σας στείλουν ανθρώπους σαν εσένα. Πριν φύγεις όμως πάρε μαζί σου αυτό, ένα μεγάλο αληθινό Σ' ΑΓΑΠΩ. Μέσα απο αυτό θα βρεις κρυμμένα όλα τα συγνώμη, σ' ευχαριστώ, μου λείπεις που ΄τοσο πολύ λαχτάρισα να σου πω, αλλά δεν πρόλαβα. Κράτα αυτή την ορχιδέα στα χέρια σαν θα φεύγεις και αυτή θα σου δείξει τον δρόμο, το δρόμο για το μέρος που εγώ αρνήθηκα να πάω γιατί αρνήθηκα να σε ακούσω. Καληνύχτα πατέρα, σ' αγαπώ."
     Και ένω μιλούσε και τα δάκρυα μου πότιζαν το χώμα του πάρκου ,γύρισα πάνω του να τον αγκαλιάσω αλλά δεν ήταν εκεί ,είχε φύγει ,είχε πάρει τον δρόμο για να αναπαυθει η ψυχή του.Ποτέ όμως δεν μου είπε ποιος ήταν ο πατέρας του και που θα το έβρισκα.
     Το επόμενο πρωί πήγα στο παππούλη που μου είχε πει την ιστορία έτοιμος να του αποκαλύψω την ιστορία και να μου πει μήπως ξέρει αν ζει αυτός ο άντρας. Όταν είδε την ορχιδέα χαμογέλασε, μου είπε να καθίσω ,πήρε την ορχιδέα και εγώ του αφηγήθηκα την ιστορία κατά γράμμα. Μέσα στο ενθουσιασμό μου είχα παρατηρήσει κάτι περίεργο. Ο παππούλης είχε αρχίσει να κλαίει και βαστούσε σφιχτά την ορχιδέα σαν να 'ταν για αυτό ,ότι ποιο σημαντικό είχε, η μήπως ήταν; Γύρισε προς το μέρος μου και μου έδωσε την φωτογραφία που ως προχτές φυγούραρε ως το ποιο πολύτιμο του αγαθό, μου χαμογέλασε και ψιθύρισε κοιτώντας στον ουρανό: " Και εγώ τον αγαπώ, τον αγαπώ πολύ και όπως και ναν ο παράδεισος ,μόνο η κόλαση θα με κάνει ευτυχισμένος, γιατί εκεί θα είμαι μαζί του"
     Μα αυτά τα λόγια ο παππούς έσβησε αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο χαμόγελο. Συγκινημένος απο την στιγμή ,είχα ξεσπάσει σε κλάματα σφίγγοντας στα χέρια μου την φωτογραφία που μου έδωσε ο παππούς ,ήταν μια φωτογραφία με τους δυο τους στο πάρκο της γειτονιάς να παίζουν χαρούμενη πάνω στην κούνια .
     Σήμερα, αν ο δρόμος σας φέρει έξω απο το πάρκο αυτό, θα δείτε δύο μικρά καντηλάκια να φωτίζουν το σκοτεινό αυτό μέρος του δρόμου. Δύο μικρές πύρινες φωτίτσες που ζεσταίνουν και σμίγουν της ψυχές αυτόν το  δύο αγαπημένων αντρών που το μόνο που τους ένωνε ήταν η Αγαπη.

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Μια ιστορία μεταξύ δύο φίλων

     Χθες το βράδυ τα πείνα με ένα παλιό καλό μου φίλο σε ένα μικρό φοιτητικό καφενείο της πλατείας ηρώων. Το βράδυ κυλούσε αργά και ευχάριστα και εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να του αναλύσω όλα όσα έχω περάσει την τελευταία χρονιά μετά την απόλυση μου από τον στρατό.

     Ο φίλος μου είναι από τα άτομα που είναι πάντα σκέφτηκα, δεν αγαπούν κανένα και τους αρέσει απλά να παραπονιούνται για το πόσο μαύρη είναι η ζωή τους. Που και που κάνει όνειρα αλλά είναι πολύ πεσιμιστής για να τα κυνηγήσει μέχρι τέλους. Ακόμα και οι φίλοι του (πλην κάποιων εξαιρέσεων) δεν νοιάζονται καν αν ζει ή αν πέθανε. Όλα αυτά τον έκαναν να μισοί τους ανθρώπους και να αναζητά απλά την ηρεμία και την απομόνωση που αργά αργά του τρώει τα σωθικά.

    Στην πολλή κουβέντα και ενώ το μπουκάλι άδειαζε σιγά σιγά, ο φίλος μου -που ήταν πάντα σκυφτός- σήκωσε το κεφάλι του ψηλά με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε κάτι που περίμενα πάρα πολύ να το ακούσω από αυτόν:

-Θράσο, Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Είσαι συνέχεια με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Πότε το απέκτησες ; Είσαι συνέχεια χαρούμενος. Ποιος; Εσύ που πάντα ήσουν μόνος και απογοητευμένος από την ζωή. Τη άλλαξε ρε φίλε για πες μου; Απέκτησες ξαφνικά λεφτά; αφού το ξέρω πως όχι. Μήπως ερωτεύτηκες; αφού το ξέρω πως είσαι μόνος. Θα ήθελα πολύ να μάθω πως άλλαξε έτσι η ζωή σου. Πως το μικρό μελαγχολικό αγόρι με το όπλο επ' ώμου και τα μάτια συνεχώς βουρκωμένα έγινε αυτός ό άνθρωπος που βλέπω εδώ μπροστά μου.

Καθώς τον άκουγα όλες αυτές οι εικόνες περνούσαν από μπροστά μου σαν μια παλιά ταινία που είναι βασισμένη πάνω σε πραγματικά γεγονότα. Παρόλα αυτά το μόνο που είχε καταφέρει είναι να δυναμώσει ακόμη πιο πολύ το χαμόγελο μου και με μάτια βουρκωμένα -από την χαρά αυτή την φορά- πήρα μια βαθιά ανάσα και του είπα:

- Καταλαβαίνω το λόγο που νιώθεις παράξενα. Που όλο αυτό το βλέπεις ένα παράξενο και ουτοπικό αποτέλεσμα τον παλιών καιρών που περάσαμε μαζί. Αλλά φίλε αυτό πάντα ονειρευόμασταν και οι δυο. Με ρωτάς αν έχω βγάλει λεφτά. Τη να τα κάνω; με τα λεφτά δεν αγοράζεις τα πιο σημαντικά πράγματα, παρα μόνο σκοτώνει και αυτά που πραγματικά έχουν αξία εις το όνομα της απληστίας. Θες να μάθεις αν είμαι ερωτευμένος; όχι δεν είμαι, είμαι μόνος αλλά έχω πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που με έκαναν να πιστέψω σε μένα να ανεβώ στον θρόνο που πάντα ονειρευόμουν, στο θρόνο της "χαράς" και να κάνω τα πάντα για αυτούς. Όσο για το χαμόγελό, εγώ δεν έκανα τίποτα. Άλλη πήραν μελάνι και χρώματα και το ζωγράφισαν τόσο μεγάλο, όσο οι ωραίες στιγμές που έχουμε περάσει μαζί. Και αν λες πως δεν έχω αγάπη κάνει λάθος. Το χω ξαναπεί μα εσύ δεν με άκουσες ....Μ' αρέσει να χαμογελώ, γιατί το χαμόγελο που θα λάβω πίσω είναι ο πιο σημαντικός θησαυρος του κόσμου.

Και καθώς μιλούσα ο φίλος μου είχε αρχίσει να δακρύζει, ένοιωθε άβολα και κοιτούσε δεξιά και αριστερά σαν να ήθελε να κρύψει τα συναισθήματα του, αλλά ότι και αν κάνει από μένα δεν μπορεί να κρυφτεί. Μόλις τελείωσα σήκωσε το κεφάλι προς τα πάνω μου χαμογέλασε και με μάτια γεμάτα χαρά μου είπε.

- Ευχαριστώ ρε φίλε, ευχαριστώ που με κάνεις περήφανο. Ήμουν σίγουρος πως το μέλλον θα ήταν χαμένος και μαύρο αλλά ο θεός δεν σε άφησε έτσι, έφερε στον δρόμο σου ανθρώπους που το γέμισαν ελπίδα και χαρά. Μην τους αφήσεις μόνους, το οφείλεις στον εαυτό σου , το οφείλεις σε αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους, το οφείλεις...σε μένα. Απόψε φεύγω για πάντα, μην με ξεχάσεις ποτέ, μην ξεχνάς πως αν εγώ δεν έκανα τα λάθη τότε, αν εγώ δεν ήμουν τόσο μόνος και δύσπιστος ποτέ δεν θα ήσουν αυτός που είσαι σήμερα. Σε ευχαριστώ που με κάνει περήφανο....Αγαπημένε μου φίλε.

Και έφυγε, εξαφανίστηκε μέσα στην νύχτα, πήγε να ξεκουραστεί στο σημείο όπου κάποτε υπήρχε μόνο αυτός , στην καρδιά και το μυαλό μου. Και ενώ είχα σηκωθεί για να φύγω κοίταξα τα αστέρια στον ουρανό και σιγοψιθύρισα με μάτια γεμάτα χαρά:

" Θα τα ξαναπούμε Θρασο, παλιέ καλέ μου φίλε. χαίρομαι που ο νέος Θράσος σε κάνει περήφανο, χαίρομαι που όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι στην ζωή μου σε κάνουν περήφανο"

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Ονειρική, μικρή και μυστήρια μου ΛΕΜΕΣΟΣ

Οσο μακριά και αν φύγω, ποτέ δεν θα 'μαι μόνος
Έχω εσένα να με περιμένεις, να με λαχταρας

Η σκέψη σου θα με συνοδεύει, σε αυτό το μακρύ ταξίδι
Θα είναι συντροφιά μου όταν θα μένω μόνος

Θα με ζεσταίνει της κρύες νύχτε του χειμώνα
Θα μ' αγκαλιάζει και θα με νανουρίζεις πριν κοιμηθώ

Και όταν το μακρύ μου ταξίδι τελειώσει, θα έρθω και πάλι σε σένα
Θα σταθώ μπροστά στο λιμανάκιι σου, θα μυρίζω τη ξεχωριστή σου μυρωδιά

Και δακρυσμένος θα φωνάξω δυνατά
"Γύρισα πίσω, αγαπημένη μου ΠΟΛΗ"
 

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Θα αφήσεις του άλλους να καθορίσουν το μέλλον σου;



      Ο άνθρωπος είχε πάντα γραμμένο στο γενετικό του κώδικα, ότι για να μπορέσει να ζήσει και να αναπτυχθεί πρέπει να ζει και να δουλεύει σε ομάδες. Αυτό φαίνεται σε πολλά σημεία της αρχαιότητας και της ιστορίας τις ανθρωπότητας. Παρόλα αυτά στην σημερινή εποχή αυτό το γεγονός, κινδυνεύει να εξαληφθεί.
            Πλέον η ανθρωπότητα έχει περάσει στο στάδιο του αναπτυσσόμενου ατομικισμού όπου σιγά-σιγά θα οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου ο καθένας θα ζει και θα παλεύει μόνο για τον ίδιο του τον εαυτό.
            Φανταστήκατε ποτέ ένα κόσμο όπου οργανωμένα σύνολα, όπως τα κόμματα , λαικές οργανώσεις και συντεχνείες, να μην υπήρχαν αφού κανένας πλέον δεν θα ενδιαφερόταν να προσφέρει στο συνάνθρωπο του; Ποιος θα διεκδικούσε τα οικουμενικά μας δικαιώματα; Ποιος άνθρωπος από μόνος του θα σηκωνόταν μπροστά από του μεγαλοκαρχαρίες του συστήματος και θα ζητούσε δικαιοσύνη; Μα φυσικά κανείς.
            Ας δούμε μια κοινή μέρα της καθημερινής μας ζωής, πόσες ώρες περνάμε μπροστά από μια τηλεόραση ή έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή; Πόσες ώρες περνάμε διαβάζοντας άσκοπα, ούτως ώστε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί με τους όμοιους μας; Πόσες ώρες σπαταλάμε στις πλαστές ανάγκες έτσι ώστε να μην μας μένει καν χρόνος για να ασχοληθούμε με τα ίδια μας, τα πραγματικά προβλήματα; Πλέον, όλες μας οι σκέψεις είναι ενσαρκωμένες με την ύλη και τα αμέτρητα υλικά αγαθά που νομίζουμε ότι θα μας γεμίσουν την ζωή και τα κενά που μας αφήνει ως συνέπεια ο ατομικιστικός τρόπος ζωής.
            Τί μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Μα φυσικά να γίνουμε πιο ενεργοί και ταυτόχρονα πιο οικουμενικοί σαν άνθρωποι. Ας ενταχθούμε λοιπόν όλοι σε οργανωμένα σύνολα τα οποία θα λειτουργούν  «από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο». Ας πάμε κόντρα στο καπιταλιστικό σύστημα που μας θέλει σκυφτούς και ας γίνουμε εμείς μια δυνατή γροθιά που θα ρήξη το τοίχο που κρύβει τον ήλιο και να ζεσταθούμε απ’ τις ακτίνες του.
            Όποτε κάποιος απαρνιέται την πολιτική και δηλώνει αποπολιτικοποιημένος, σκέφτομαι ότι πιθανόν ποτέ του δεν έχει ακούσει τα λόγια του Μπερτολ Μπρεχτ: ''Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.'' Κάποιοι άνθρωποι που ζούσαν κάτω από δικτατορικά και απολυταρχικά καθεστώτα, έδωσαν και το αίμα τους για να έχουμε εμείς σήμερα το δικαίωμα της ψήφου. Είναι ντροπή εμείς, οι απόγονοι τους να απαρνιόμαστε τις θυσίες τους. Είναι ντροπή να αρνούμαστε όσα αυτοί κέρδισαν με αγώνες αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε τυπικά και δεδομένα.
            Η Κύπρος περνά μια δύσκολη περίοδο και όλη μας, ανεξαιρέτως, πρέπει να οργανωθούμε για να πετύχουμε το καλύτερο για τον τόπο μας. Κάποιους πραγματικά τους βολεύει να είμαστε μακριά από την πολιτική ζωή και να απέχουμε απο τις κάλπες. Να αποφασίζει η μειοψηφία των πολιτών για την πλειοψηφία των δικαιούχων ψηφοφόρων. Ας μην τους αφήσουμε να μας ελέγχουν, δεν το οφείλουμε μόνο σε μας αλλά και σ’ αυτούς που θυσιάστηκαν για εμάς και κυρίως στις γενιές που θα έρθουν μετά και θα έχουν απαιτήσεις από εμάς. Δεν θέλουμε να τους στερήσουμε το δικαίωμα να είναι περήφανοι για τους προγόνους τους -όπως είμαστε και εμείς-. Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους στερήσουμε όσα δικαιούνται.

             

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Ο Αθλητισμός Ενώνει!

Ο αθλητισμός και ειδικότερα τα ομαδικά αθλήματα από τελούσαν πάντα πηγή έλξεις από το μεγαλύτερο μέρος τις κοινωνίας σχεδόν όλων των χωρών.  Στην Κύπρο και γενικά σε όλοι την Ευρώπη ‘’Βασιλιάς’’ των Σπόρτ θεωρείτε το ποδόσφαιρο με άλλα αθλήματα όπως την Καλαθόσφαιρα και την πετό σφαιρα να ακολουθούν. Πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας όπου έχουν φανατικά καθιερώσει τις μέρες που διεξάγονται αγώνες ποδοσφαίρου ως αργίες και παίρνουν επίσης μεγάλο μέρος τις ημέρας σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα του Κυπριακού αλλά και του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που τους Καθηλώνει εβδομαδιαία σε κερκίδες και τηλεόρασης.
    Ο αθλητισμός έχει βαθιά τις ρίζες του  ,δίπλα από αρχαιοελληνικούς αμφορείς που απεικονίζουν στιγμές από την σπουδαιότερη –ίσως- αθλητική διοργανώσει του κόσμου ,τους Ολυμπιακούς αγώνας. Από τότε μέχρι και σήμερα εν έτη 2013 ο αθλητισμός έχει μια γκάμα από σπουδαία γεγονότα να μας υποδείξει τα οποία αποδεικνύουν ότι  «Ο αθλητισμός ενώνει» και είναι σημαντικό όπλο κατά του ρατσισμού.
    Πολλά είναι τα παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω για να υποστηρίξω την θέση μου, παρόλα αυτά θα εστιαστώ στα πιο σημαντικά ξεκινώντας από τους Ολυμπιακούς αγώνες στην αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα.
    Αρχικά, δεν θα μπορούσαν να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι κάθε φορά που πραγματοποιούνται Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαία Ολυμπία, κηρυσσόταν αμέσως ανακωχή και η κάθε Πόλη -Κράτος έστελνε τους δικούς τις αθλητές για να λάβουν μέρος στους αγώνες. Αθλητές από διαφορετικές Πόλης -Κράτη που πιθανόν να ήταν και αντίπαλη σε κάποιο πόλεμο, στους αγώνες αγωνίζονταν ισάξια κάτω από το σκήπτρο της ευγενούς άμιλλας και της ανάγκης να τιμήσουν την Πόλη από την οποία κατάγονταν.
    Θα παραμείνω στους Ολυμπιακούς αγώνας και θα σας καλέσω να θυμηθούμε μαζί ένα γεγονός που πραγματικά αποτελούσε και αποτελεί μέχρι σήμερα γροθιά κατά του ρατσισμού. Το 1968 στους Ολυμπιακούς του Μεξικού δύο αφροαμερικανοί ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος οι οποίοι κατέλαβαν το Χρυσό και αλγυρό μετάλλιο αντίστοιχα στα 200 μετρα. Την ώρα τις απονομής παίρνουνε την θαρραλέα απόφαση να σηκώσουν ψηλά της γροθιές τους φορώντας ένα μαύρο γάντι -σύμβολο της οργάνωσης μαύρο πάνθηρας που ήταν υπέρ της ισότητας λευκών και έγχρωμων στην Αμερική- και χωρίς να φορούν παπούτσια -θέλοντας να δείξουν την φτώχεια των αφροαμερικάνων-. Με αυτό το τρόπο ήθελαν να καταδικάσουν το ρατσισμό που υπόκεινται οι αφροαμερικανοί και να στείλουν το μήνυμα ανα το παγκόσμιο. Αξιοσημείωτο μπορεί να θεωρηθεί και το γεγονός ότι ο Αυστραλός συναθλητής του από την Αυστραλία ο Πήτερ Νόρμαν στάθηκε δίπλα στους άλλους δύο φορώντας μια κονκάρδα τηςαντιρατσιστικής οργάνωσης OPHR ,θέλοντας να συμμετέχει και αυτός στο σπουδαίο έργο τους.
    Ένα πρόσφατο γεγονός που έγινε πρόσφατα στο νησί μας και το οποίο έστειλε μήνυμα ενότητας και ελπίδας σε όλους ήταν η κίνηση των οπαδών τις Φενέρμπαξιε στο ποδοσφαιρικό Αγώνας ΑΕΛ- Φενερμπαξιέ για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Οι Τούρκοι ανέβασαν ένα πανό το οποίο έλεγε "Football is Peace and Friendship" έχοντας τις φωτογραφίες ενός Τούρκου ποδοσφαιριστή της Αέλ και ενός Ελληνοκυπρίου παίχτης της Φενερμπαξε.  Το παιχνίδι  δεν είχε "τρίτο ημίχρονο" με τους οπαδούς των δύο ομάδων να περιορίζονται σε συνθήματα αθλητοπρεποι και κρατήθηκαν μακριά από οποιουδήποτε είδους εθνικιστικές οι ρατσιστικές πράξεις.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Τα αστέρια στον Ουρανό

Απο το παράθυρό ανόιγετε μπροστά μου ένας πελόριος παράδεισος
Χιλιάδες μικρα μικρα φωτάκια γεμίζουν τον απέραντο ουρανό
Δεν είναι τόσο η λάμψη, αλλά η μαγεία τους που σε κρατά εκεί.
Απλώνω αφηρημένα το χέρι μου να πιάσω ένα.
Στο τέλος καταληγω να χαμογελω αμήχανα.
Ξέρω πως ποτέ δεν θα φτάσω τα αστέρια
Μα ποτέ μου δεν θα σταματήσω να  προσπαθώ

Αν κλείσω τα μάτια μπορώ να καταφέρω τα πάντα
Μπορώ να βγάλω φτερά και να πιαστώ απ’ τα συννεφα
Και απο εκει να φτασω το αστέρι μου
Το πιο μικρό και λαμπερό αστέρι που περιμένει να με δει
Εκεί εχω κρύψει την καρδιά μου.
μια καλοκαιρινή βραδιά
που πρωταντίκρησα το χαμόγελό σου

Μα τα φτερά μου θα κοπούν
και θα βρεθώ και πάλι στην γή
να  κοιτώ τα άστρα στο ουρανο
μα δεν με νοιάζει,
 ξέρω ότι όποτε το θελήσω μπορώ να ξαναβγάλω φτερά
και να πετάξω μεχρι εκεί που φτάνει η φαντασία μου