Θα αφήσεις του άλλους να καθορίσουν το μέλλον σου;

      Ο άνθρωπος είχε πάντα γραμμένο στο γενετικό του κώδικα, ότι για να μπορέσει να ζήσει και να αναπτυχθεί πρέπει να ζει και να δουλεύει σε ομάδες. Αυτό φαίνεται σε πολλά σημεία της αρχαιότητας και της ιστορίας τις ανθρωπότητας. Παρόλα αυτά στην σημερινή εποχή αυτό το γεγονός, κινδυνεύει να εξαληφθεί.

            Πλέον η ανθρωπότητα έχει περάσει στο στάδιο του αναπτυσσόμενου ατομικισμού όπου σιγά-σιγά θα οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου ο καθένας θα ζει και θα παλεύει μόνο για τον ίδιο του τον εαυτό.

            Φανταστήκατε ποτέ ένα κόσμο όπου οργανωμένα σύνολα, όπως τα κόμματα , λαικές οργανώσεις και συντεχνείες, να μην υπήρχαν αφού κανένας πλέον δεν θα ενδιαφερόταν να προσφέρει στο συνάνθρωπο του; Ποιος θα διεκδικούσε τα οικουμενικά μας δικαιώματα; Ποιος άνθρωπος από μόνος του θα σηκωνόταν μπροστά από του μεγαλοκαρχαρίες του συστήματος και θα ζητούσε δικαιοσύνη; Μα φυσικά κανείς.

            Ας δούμε μια κοινή μέρα της καθημερινής μας ζωής, πόσες ώρες περνάμε μπροστά από μια τηλεόραση ή έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή; Πόσες ώρες περνάμε διαβάζοντας άσκοπα, ούτως ώστε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί με τους όμοιους μας; Πόσες ώρες σπαταλάμε στις πλαστές ανάγκες έτσι ώστε να μην μας μένει καν χρόνος για να ασχοληθούμε με τα ίδια μας, τα πραγματικά προβλήματα; Πλέον, όλες μας οι σκέψεις είναι ενσαρκωμένες με την ύλη και τα αμέτρητα υλικά αγαθά που νομίζουμε ότι θα μας γεμίσουν την ζωή και τα κενά που μας αφήνει ως συνέπεια ο ατομικιστικός τρόπος ζωής.

            Τί μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Μα φυσικά να γίνουμε πιο ενεργοί και ταυτόχρονα πιο οικουμενικοί σαν άνθρωποι. Ας ενταχθούμε λοιπόν όλοι σε οργανωμένα σύνολα τα οποία θα λειτουργούν  «από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο». Ας πάμε κόντρα στο καπιταλιστικό σύστημα που μας θέλει σκυφτούς και ας γίνουμε εμείς μια δυνατή γροθιά που θα ρήξη το τοίχο που κρύβει τον ήλιο και να ζεσταθούμε απ’ τις ακτίνες του.

            Όποτε κάποιος απαρνιέται την πολιτική και δηλώνει αποπολιτικοποιημένος, σκέφτομαι ότι πιθανόν ποτέ του δεν έχει ακούσει τα λόγια του Μπερτολ Μπρεχτ: ''Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.'' Κάποιοι άνθρωποι που ζούσαν κάτω από δικτατορικά και απολυταρχικά καθεστώτα, έδωσαν και το αίμα τους για να έχουμε εμείς σήμερα το δικαίωμα της ψήφου. Είναι ντροπή εμείς, οι απόγονοι τους να απαρνιόμαστε τις θυσίες τους. Είναι ντροπή να αρνούμαστε όσα αυτοί κέρδισαν με αγώνες αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε τυπικά και δεδομένα.

            Η Κύπρος περνά μια δύσκολη περίοδο και όλη μας, ανεξαιρέτως, πρέπει να οργανωθούμε για να πετύχουμε το καλύτερο για τον τόπο μας. Κάποιους πραγματικά τους βολεύει να είμαστε μακριά από την πολιτική ζωή και να απέχουμε απο τις κάλπες. Να αποφασίζει η μειοψηφία των πολιτών για την πλειοψηφία των δικαιούχων ψηφοφόρων. Ας μην τους αφήσουμε να μας ελέγχουν, δεν το οφείλουμε μόνο σε μας αλλά και σ’ αυτούς που θυσιάστηκαν για εμάς και κυρίως στις γενιές που θα έρθουν μετά και θα έχουν απαιτήσεις από εμάς. Δεν θέλουμε να τους στερήσουμε το δικαίωμα να είναι περήφανοι για τους προγόνους τους -όπως είμαστε και εμείς-. Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους στερήσουμε όσα δικαιούνται.

             

Ο Αθλητισμός Ενώνει!

Ο αθλητισμός και ειδικότερα τα ομαδικά αθλήματα από τελούσαν πάντα πηγή έλξεις από το μεγαλύτερο μέρος τις κοινωνίας σχεδόν όλων των χωρών.  Στην Κύπρο και γενικά σε όλοι την Ευρώπη ‘’Βασιλιάς’’ των Σπόρτ θεωρείτε το ποδόσφαιρο με άλλα αθλήματα όπως την Καλαθόσφαιρα και την πετό σφαιρα να ακολουθούν. Πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας όπου έχουν φανατικά καθιερώσει τις μέρες που διεξάγονται αγώνες ποδοσφαίρου ως αργίες και παίρνουν επίσης μεγάλο μέρος τις ημέρας σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα του Κυπριακού αλλά και του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που τους Καθηλώνει εβδομαδιαία σε κερκίδες και τηλεόρασης.
    Ο αθλητισμός έχει βαθιά τις ρίζες του  ,δίπλα από αρχαιοελληνικούς αμφορείς που απεικονίζουν στιγμές από την σπουδαιότερη –ίσως- αθλητική διοργανώσει του κόσμου ,τους Ολυμπιακούς αγώνας. Από τότε μέχρι και σήμερα εν έτη 2013 ο αθλητισμός έχει μια γκάμα από σπουδαία γεγονότα να μας υποδείξει τα οποία αποδεικνύουν ότι  «Ο αθλητισμός ενώνει» και είναι σημαντικό όπλο κατά του ρατσισμού.
    Πολλά είναι τα παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω για να υποστηρίξω την θέση μου, παρόλα αυτά θα εστιαστώ στα πιο σημαντικά ξεκινώντας από τους Ολυμπιακούς αγώνες στην αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα.
    Αρχικά, δεν θα μπορούσαν να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι κάθε φορά που πραγματοποιούνται Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαία Ολυμπία, κηρυσσόταν αμέσως ανακωχή και η κάθε Πόλη -Κράτος έστελνε τους δικούς τις αθλητές για να λάβουν μέρος στους αγώνες. Αθλητές από διαφορετικές Πόλης -Κράτη που πιθανόν να ήταν και αντίπαλη σε κάποιο πόλεμο, στους αγώνες αγωνίζονταν ισάξια κάτω από το σκήπτρο της ευγενούς άμιλλας και της ανάγκης να τιμήσουν την Πόλη από την οποία κατάγονταν.
    Θα παραμείνω στους Ολυμπιακούς αγώνας και θα σας καλέσω να θυμηθούμε μαζί ένα γεγονός που πραγματικά αποτελούσε και αποτελεί μέχρι σήμερα γροθιά κατά του ρατσισμού. Το 1968 στους Ολυμπιακούς του Μεξικού δύο αφροαμερικανοί ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος οι οποίοι κατέλαβαν το Χρυσό και αλγυρό μετάλλιο αντίστοιχα στα 200 μετρα. Την ώρα τις απονομής παίρνουνε την θαρραλέα απόφαση να σηκώσουν ψηλά της γροθιές τους φορώντας ένα μαύρο γάντι -σύμβολο της οργάνωσης μαύρο πάνθηρας που ήταν υπέρ της ισότητας λευκών και έγχρωμων στην Αμερική- και χωρίς να φορούν παπούτσια -θέλοντας να δείξουν την φτώχεια των αφροαμερικάνων-. Με αυτό το τρόπο ήθελαν να καταδικάσουν το ρατσισμό που υπόκεινται οι αφροαμερικανοί και να στείλουν το μήνυμα ανα το παγκόσμιο. Αξιοσημείωτο μπορεί να θεωρηθεί και το γεγονός ότι ο Αυστραλός συναθλητής του από την Αυστραλία ο Πήτερ Νόρμαν στάθηκε δίπλα στους άλλους δύο φορώντας μια κονκάρδα τηςαντιρατσιστικής οργάνωσης OPHR ,θέλοντας να συμμετέχει και αυτός στο σπουδαίο έργο τους.
    Ένα πρόσφατο γεγονός που έγινε πρόσφατα στο νησί μας και το οποίο έστειλε μήνυμα ενότητας και ελπίδας σε όλους ήταν η κίνηση των οπαδών τις Φενέρμπαξιε στο ποδοσφαιρικό Αγώνας ΑΕΛ- Φενερμπαξιέ για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Οι Τούρκοι ανέβασαν ένα πανό το οποίο έλεγε "Football is Peace and Friendship" έχοντας τις φωτογραφίες ενός Τούρκου ποδοσφαιριστή της Αέλ και ενός Ελληνοκυπρίου παίχτης της Φενερμπαξε.  Το παιχνίδι  δεν είχε "τρίτο ημίχρονο" με τους οπαδούς των δύο ομάδων να περιορίζονται σε συνθήματα αθλητοπρεποι και κρατήθηκαν μακριά από οποιουδήποτε είδους εθνικιστικές οι ρατσιστικές πράξεις.