Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Το κοινό μεταξύ ανθρώπου και τοίχου

  

Βρέθηκα τυχαία στην άκρη μιας αρκετά περίεργης συζήτησης και παρακολουθούσα βαριεστημένος τον τρόπο με τον οποίο οι δύο συνομιλούντες συζητούσαν για έναν άνθρωπο και τον έκαναν να μοιάζει σαν ένα "κομμάτι από κρέας". Και ενώ καθ’ όλη την διάρκεια που τους άκουγα προσπαθούσα να συγκρατηθώ και να κρατηθώ πίσω δύο μεγάλες αντίπαλες δυνάμεις τα έβαζαν μαζί μου. Σαν τα δύο μικρά τερατάκια που εμφανίζονται δίπλα από κάθε χαρακτήρα των κινουμένων σχεδίων με την μορφή του άγγελου και του διαβόλου, η υπομονή και η περηφάνια προσπαθούσαν να με πείσουν να πράξω ανάλογα.
Διαβολάκος: "Πήγαινε ρε συ Θράσο πες του τι γίνεται γιατί έχω κουραστεί να τις ακούω μέσα από τα αυτιά σου" 
Αγγελάκι: "Μην τον ακούς φίλε το σωστό είναι να μείνεις εδώ. Δεν είναι σωστό να μπείς στη μέση της κουβέντας τους"
Και ενώ τους άκουγα με την γνωστή «καρτουνιστική» απελπισία, το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στο τοίχο του απέναντι κτηρίου....τον τοίχο; Αυτό ήταν, χαμογέλασα και παραμιλόντας τα εξής λόγια: "Λοιπόν αγγελάκι έφυγες, ο συνάδελφος σου του κάτω κόσμου έχει δίκαιο " πήγα προς το μέρος τους.
Στάθηκα κάπως περίεργα απέναντι τους και τους χαμογέλασα για να λάβω την προσοχή τους (ήταν κοπέλες και όπως λέει και ένας θεωρητικός "το χαμόγελο ενός άντρα μπορεί να πείσει μια γυναίκα να κάνει τα πάντα") και τις διάκοψα όσο ποιο ευγενικά μπορούσα:
"Συγνώμη να σας πω κάτι σας ακούω έδω και ώρα και δεν μπορώ να μην επέμβω, ξέρω ότι δεν είναι σωστό. Παρόλα αυτά σας παρακαλώ κάντε το κόπο να δείτε αυτόν τον ανθρωπάκο περισσότερο σαν τοίχο και λιγότερο σαν κρέας"
Οι κοπέλες σάστισαν και η μια άρχισε να ψηλογελάει με ένα τόνο κάπως ειρωνικό νομίζοντας ότι μιλούσε με κάποιο τρελό. Παρόλα αυτά έπρεπε να πω αυτό που ένοιωθα γι’ αυτό συνέχισα.
"Χαίρομαι που γελάτε αλλά φαίνεται δεν καταλάβατε τι εννοώ. Δείτε αυτό τον τοίχο με τα γκράφιτι απέναντι. Σκεφτείτε τα στάδια που χρειάστηκαν από την ημέρα που κτίστηκε μέχρι να φτάσει ως εδώ. Αρχικά έχουμε τον τοίχο σε εντελώς απλουστευμένη μορφή, το πιο σημαντικό στάδιο. Στην συνέχεια ο τοίχος βάφτηκε με διάφορα χρώματα που το καθένα είχε κάτι να αντιπροσωπεύσει ή απλά ήταν καλέσθητα στο μάτι, αυτό είναι το δεύτερο στάδιο και δεύτερο σε σημαντικότητα. Το τελευταίο στάδιο και λιγότερο σημαντικό είναι αυτό της δημιουργίας των γκράφιτι και των αυτοκόλλητων".
Οι κοπέλες ακόμα με κοίταζαν με περιέργια αλλά τα τελευταία μου λόγια θα ξεκαθάριζαν την όλη κατάσταση:
"Τώρα θα με ρωτήσετε ποιο είναι το "point" μου; ωραία σκεφτήτε τώρα την αντίθετη διαδικασία αλλά με άνθρωπο. Πώς γίνεται αυτό; Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο το πρώτο πράγμα που σε ελκύει από αυτόν είναι η εξωτερική του εμφάνιση. Τον/την βλέπεις και ανάλογα με τα γούστα σου επιλέγεις αν σου αρέσει ή όχι. Το ίδιο συνέβηκε και με την περίπτωση των γκράφιτι απένταντι μας τα οποία ουσιαστικά μας έκαναν να γυρίσουμε και να δούμε τον τοίχο.
Στο δεύτερο στάδιο είναι το σημείο όπου από την ομορφιά μεταφέρεσαι στο μυαλό. Εκεί θα βρεις τον χαρακτήρα, τις σκέψεις, τις ιδέες, τα όνειρα, την ευφυΐα που κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος. Σε αυτό το στάδιο μπορείς ακόμα και να γοητευτείς από κάποιο άνθρωπο. Αν το συγκρίνουμε με τον τοίχο απέναντι, είναι το σημείο που έχει μόνο μπογιά. Το κόκκινο (αριστερός, ενθουσιώδης, δυναμικός, Σαλαμινέος) ,το μπλε (λυπημένος, δεξιός, μετριοπαθείς, Απολλωνίστας), Το κίτρινο (εκδικητικός, ΑΕΛ, ουδέτερος, φωτεινός) κ.α.
Το τρίτο και πιο σημαντικό στάδιο είναι εκεί όπου από το μυαλό μεταφέρεσαι στην ψυχή του ανθρώπου και αρχίζεις να μαθαίνεις πώς νοιώθει, τα συναισθήματα του, το πόνο που νοιώθει. Σε αυτό το σημείο μπορεί και να τον ερωτευτείς. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτόν τον τοίχο. Αν αφαιρέσεις την μπογιά θα δεις την πραγματική μορφή αυτού του τοίχου, χωρίς στολίδια και ταμπέλες. Παρόλα αυτά θα δεις και τις χαραματιές τα σπασμένα κομμάτια και τα φθαρσίματα που δεν είδες πριν. Αυτό είναι γιατί όπως και με τον άνθρωπο πίσω από τα στάδια ένα και δύο, τοίχος και άνθρωπος κρύβουν καλά το πόνο τους και συνεχίζουν να υπάρχουν αρμονικά με το σύνολο".
Και ενώ με κοιτούσαν και οι δύο με βλέμμα γεμάτο απορία και συνάμα απόγνωση, αποφάσισα να κάνω ένα ακόμα ειρωνικό κλείσιμο συζήτησης όπως πάντα μου αρέσει: "Και για να τελειώνουμε κορίτσια γιατί κάποιοι έχουμε και πιο σοβαρές δουλειές, αφού έχετε την δύναμη να κατηγορείτε κάποιον επειδή δεν σας γέμισε το μάτι, τότε βρείτε την δύναμη να δοκιμάσετε να περάσετε τα στάδια που μόλις σας είπα για να δείτε πραγματικά τι κρύβετε πίσω από αυτό το άνθρωπο".