Οι οπαδοί της Λεμεσού απαιτούμε ΑΣΦΑΛΕΙΑ

       Στο ψεσινό αγώνα της ΑΕΛ με τον Ερμή (29/3/2014) στο τσίρειο, έγινε ένα απρόσμενο γεγονός που ταρακούνησε τους οπαδούς της γηπεδούχου ομάδας. Την ώρα που βρισκόταν το παιχνίδι στο ημίωρο ένας άτυχος οπαδός της ΑΕΛ έπεσε απο το κάτω κιγκλίδωμα κατευθείαν μέσα στην καταπακτή. Ο νεαρός άντρας έμεινε αρκετή ώρα εγκλωβισμένος εκεί με τους υπεύθυνους του γηπέδου να προσπαθούν να οργανωθούν να το περιθάλψουν, γύρω στο ένα 10'. Έχοντας να αντιμετωπίσουν και τις δυσκολίες που εμπεριέχει ένα γήπεδο σαν αυτό του τσιρείου. Στο τέλος όλα πήγαν καλά και ο νεαρός άντρας επιβιβάστηκε στο ασθενοφόρο ακούγοντας μάλιστα και τα χειροκροτήματα των αδερφών του ΑΕΛιστών που ησύχασαν όταν τον είδαν να προβάλει. Εγώ πάντως σας παρατηρητής της όλης ιστορίας, μόνο ήσυχος δεν ένοιωσα. Αντίθετα ένοιωσα ακόμα ποιο ανήσυχος σιγοψιθυρίζοντας σε ένα φίλο μου εκεί δίπλα πως:

"Αν δεν γίνει επιτέλους γήπεδο στην Λεμεσό,να μου το θυμηθείς θα θρηνήσουμε θύματα σύντομα"

       Καταρχήν για να προλάβω τοποθετήσεις του τύπου: "καλά ρε φταίει το τσίρειο αν ο άλλος ζαλίστηκε τσε έππεσε,  μπορεί να τον εκουντησαν μεν υπερβάλλεις". Σαφέστατα και δεν καταδικάζω το τσίρειο γι΄ αυτό. Παρόλα αυτά η κατάσταση του γηπέδου έκανε την όλη διαδικασία διάσωσης του άτυχου αυτού άντρα ακόμα πιο δύσκολη. Όταν επί πέντε λεπτά προσπαθούν οι νοσηλευτές να βρουν τρόπο να κατέβουν προς την καταπακτή, όταν η επικοινωνία μεταξύ αστυνομίας-νοσηλευτικού προσωπικού- λοιπόν μοιάζει να είναι βγαλμένη από την εποχή των παγετώνων και όταν NAI η ασφάλεια των οπαδών απειλείται τότε σημαίνει πως κάτι πάει λάθος.
      Δεν είναι η πρώτη φορά που ένιωσα ότι το γήπεδο της Λεμεσού σιγά-σιγά ετοιμάζεται να καταρρεύσει. Ας μην ξεχνάμε πως πριν από μερικές μέρες βγήκαν στην επιφάνεια φωτογραφίες από το εσωτερικό του σταδίου που έδειχνα μεγάλα κομμάτια από σουβά και τούβλα να είναι στο πάτωμα από την ένταση που υπήρχε στις κερκίδες πριν(παιχνιδι πρωταθλήματος ΑΕΛ-Απολλων). Μιας και είπα κερκίδες, αλήθεια είχε πάει κανείς στον τελικό του Μαΐου 2013, στο Λεμεσιανό ντέρμπι όπου οι δύο κερκίδες σείονταν για 120'; Τότε πολλοί κατάλαβαν τι εννοούμε το γήπεδο μας εγκαταλείπει. Γύρω στο τέλος του δευτέρου ημιχρόνου όπου η ένταση ήταν στο ζενίθ, έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί τις ενώσεις που υπήρχαν στο γήπεδο για να το συγκρατούν και να το στηρίζουν. Ποιος τελικός κυπέλλου; Όταν τις είδα να σείονται και να παλεύουν να κρατηθούν στην θέση τους πάγωσε το αίμα μου και φαντάζομαι πάρα πολλών ακόμα φίλων των δύο ομάδων που ζουν συνεχώς τέτοιες στιγμές.
       Εν κατακλείδι αυτό που ζητάμε σαν φίλαθλοι και οπαδοί των ομάδων της Λεμεσού δεν είναι ένα γήπεδο πολυτελείας, με πανάκριβο εξοπλισμό, ανέσεις και λούσα για να λέμε στους υπόλοιπους της πρωτεύουσας πως έχουμε ''γηπεδάρα''.Αυτά τα αφήνουμε σε αυτούς που θεωρούν το ποδόσφαιρο "business". Εμείς ως φίλαθλοι ζητάμε ένα γήπεδο που να μπορεί να στηρίξει τον δυναμισμό και την αγάπη μας για το ποδόσφαιρο προσφέροντας μας ασφάλεια. Ξέρουμε πολύ καλά σαν λαός πως κάθε φορά που λέμε:"σιωπάτε να περάσουμε.." στο τέλος η τύχη δεν μας χαμογελά. Και αν δεν θέλουμε να θρηνήσουμε ακόμα μια τραγωδία ως λαός, ας κάνουμε το βήμα παραπάνω και ας μεριμνήσουμε ούτως ώστε το μόνο που να μας κάνει να κλαίμε και να στεναχωριόμαστε στο ποδόσφαιρο να είναι ότι έχασε ένα τίτλο η αγαπημένη μας ομάδα.
       ΑΕΛιστα, Απολλωνίστα, Αριανέ.... Ας μην τους αφήσουμε να παίζουν ζάρια με την ζωή την δική μας και των παιδιών μας. Ας ζητήσουμε αυτό που πραγματικά δικαιούμαστε. Ασφάλεια!

Σκακι - Η ζωή Μέσα απο κινήσεις

       Τελικά η ζωή ίσως να είναι ένα πολύ περίεργο παραμύθι στο οποίο πάντα ο πρωταγωνιστής πρέπει να περνάει μέσα από ένα ατελείωτο Γολγοθά για να φτάσει κάπου. Πού; Κάπου που δεν νομίζω να θέλουμε να μάθουμε σύντομα. Μέσα σε αυτή λοιπόν την κατάσταση, νιώθω να είμαι εγκλωβισμένος μέσα σε διάφορα αναπάντητα ερωτήματα όπως το ποιοι είμαστε; Που πάμε; Αλλά κυρίως ποιος θα μπει στην διαδικασία να διαβάσει έστω λίγο από όσα γράφω; Και αφού λοιπόν τα σκέφτομαι όλα αυτά πίνοντας το Freddo espresso μου σκέτο χωρίς γάλα και ζάχαρη λέω να κάνω και εγώ κάτι που συνηθίζω. Θα γράψω μια περίεργη ιστορία που μου κατέβηκε στο μυαλό και θέλω να το μοιραστώ με κάνα δυο φυσιολογικούς ανθρώπους που μπορούν αντικειμενικά να μου πουν: "Φίλε είσαι μεγάλος" ή -στην καλύτερη των περιπτώσεων "Φίλε έχω ένα πολύ καλό ψυχολόγο να σου συστήσω". 
       Ανακαλώντας λοιπόν στο μυαλό το άρθρο ενός φίλου στο οποίο παρουσίαζε τον άνθρωπο με τοίχο -πραγματικά τραγικός- είπα από μέσα μου "Challenge accepted" και πήρα κόλλα και μολύβι (εννοώ άνοιξα την Word και γύρισα την γλώσσα στα ελληνικά. Και ξεκινώ κάπως έτσι...) Πολλοί συγκρίνουν την ζωή με παραμύθι, άλλοι την συγκρίνουν με μια περιπέτεια που δεν έχει τελειωμό, κάποιοι ακόμα ποιο πεσιμιστές θέλουν να μας βλέπουν σαν τα στρατιωτάκια μιας ανώτερης δύναμης που ....(ουπς το έκανα πάλι...τα έβαλα με τον Τόμμυ και το "αφεντικό" του....λοιπόν γράψτε άκυρο και πάμε). Παρόλα αυτά εγώ θα πρωτοτυπήσω και θα παρομοιάσω την ζωή με μια παρτίδα σκάκι. Και πριν αρχίσετε τα γνωστά "ρε πελλέ τι εσκέφτηκες πάλε" ή "Πεεεε τσε ενόμιζα εν να σοβαρευτείς επιτελούς" κάντε το κόπο να διαβάσετε και την συνέχεια γιατί πραγματικά έκανα ώρα να καταλήξω σε αυτή την τοποθέτηση. Αρχικά σκεφτείτε τον εαυτό σας σαν το κυρίαρχο του παιχνιδιού ,αυτόν που η ζωή του αξίζει πολλά και αν χαθεί, τελειώνει μαζί του και το παιχνίδι. Συγχαρητήρια μόλις γίνατε ο "βασιλιάς" και μπορείτε να κάνετε ένα βήμα προς οποιαδήποτε ευθεία ή γωνιά θέλετε ( τι περιμένατε δηλαδή να γίνεις ο Σούπερμαν). Ας δούμε λοιπόν με ποιους αντιστοιχούν οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Η βασίλισσα είναι κάτι το ξεχωριστό για σας βασιλιά, είναι αυτός ο άνθρωπος που έρχεται στην ζωή σας και περιμένετε να γίνει για σας το άλλο σας μισό, ένας σύντροφος στην ζωή και στον έρωτα. Οι αξιωματικοί είναι αυτοί που θα ξεχωρίσετε και με το ξίφος σας θα εντάξετε στο νοητό σας βασίλειο σαν οι δικοί σας άνθρωποι, οι φίλοι σου που θα σας στηρίξουν, θα πολεμήσουν δίπλα σας και θα χαρούν μαζί με την χαρά σας (τουλάχιστον στην θεωρία). Οι Πύργοι είναι οι γονείς σας, αυτοί που θα σταθούν μπροστά σας σε κάθε κίνδυνο και θα γίνουν το τοίχος σας ενώ μεγαλώνετε και ετοιμάζεστε να βγείτε έξω στην μάχη (είσαι και αδύναμος βασιλάκο μου ,που να πας μονάχος). Τέλος οι ιππείς είναι η διάφοροι συνεργάτες που κάνουν πάντα ένα βήμα μπροστά για να μπορέσετε να προχωρήσετε και να κάνετε μεγάλα πράγματα (ενώ ταυτόχρονα θα σας σκάβουν το λάκκο για να τα οικονομήσουν). Υπέροχαααα! Ξέχασα όμως κάτι; Το στρατιώτη; Τι να σας κάνει όμως ο στρατιώτης, το πιο ασήμαντο και αδύναμο πιόνι, ανάξιο να αντιμετωπίσει στο παιχνίδι οποιοδήποτε από τους άλλους αντιπάλους. Απλά υπάρχει σε μεγάλο βαθμό για να σας την σπάει.     
         Λοιπόν τώρα πέρα απ' την πλάκα πρέπει να το ξέρετε αυτά τα πιόνια είναι απλά.....Ότι καλύτερο σας έχει συμβεί. 
         Υπάρχει ένας νόμος στο σκάκι που θέλει το στρατιώτη να ταξιδεύει ολόκληρο το στάδιο και με το που θα φτάσει στο τέλος να γίνεται οποιοδήποτε πιόνι είναι εκτός παιχνιδιού. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως πολλοί άνθρωποι που εμείς θεωρούμε σημαντικούς, ίσως να μην είναι ακριβώς αυτό που εμείς νομίζουμε και αργά η γρήγορα θα θελήσουν να βγουν από τη ζωή μας γιατί απλά... δεν μας χρειάζονται πλέον. Υπάρχουν όμως και αυτοί που θεωρούμε ασήμαντους και ξέρουμε πως...αν τους χάσουμε θα αντιδράσουμε κάπως: "τι είχαμε, τι χάσαμε". Παρόλα αυτά τα στρατιωτάκια ίσως να μας νοιάζονται λίγο περισσότερο από όσο θα θέλαμε και όσο αδιαφορούμε αυτοί κάνουν βήματα για να γίνουν βασίλισσα δίπλα μας. Επιμένουν, συνεχίζουν, τολμούν περνούν μέσα από τέρατα και στο τέλος πατούν στην κορυφή. Δυστυχώς όμως εσείς (αγαπητέ βασιλιά) δεν έχετε καταλάβει ότι κάποιος ασήμαντος στρατιωτάκος παρά την αδιαφορία και την περιφρόνησή σας, ακόμα προσπαθεί. Αφού λοιπόν δεν έχετε αφαιρέσει από το παιχνίδι την βασίλισσα που δε σας βλέπει καν για βασιλιά της και ο στρατιώτης αποχωρεί από το παιχνίδι σαν νικημένος ονειροπόλος μαχητής που δεν κατάφερε να σας δώσει όσα -νόμιζε- αξίζετε. Προτάσεις να γίνει αξιωματικός καλύτερα κρατήστε τις για τον εαυτό σας, δεν είναι κανένα σκυλάκι που ζητά την ευγνωμοσύνη σας. Και όταν θα φτάσετε στο σημείο να μείνετε μόνοι στην πίστα και μπροστά σας θα απλώνεται ένας στρατός από αντιπάλους, σκεφτείτε για μια μόνο φορά "Τελικά κάπου κάποτε υπήρχε ένας ασήμαντος στρατιώτης που ήθελε να γίνει δίπλα μου όλα όσα είχα ονειρευτεί, αλλά για μένα ένας απλός στρατιώτης θα είναι πάντα ένα ασήμαντο πιόνι"