''Selfάροντας'' στο μέλλον(!)

Όπως κάθε νεαρός, έτσι και εγώ κληρονόμησα από του γονείς μου ετούτον εδώ τον χιλιομπαλωμένο κοσμάκη. Ένα καθόλα φυσιολογικό γεγονός στα πλαίσια της εξέλιξης της ιστορίας και της διαδοχής του κόσμου από γενιά σε γενιά. Δυστυχώς η δική μου παραλαβή εκτός από την υπερβολική της κατάχρηση κατείχε ως «έξτρα» και μια λίστα από προβλήματα προς διόρθωση. Μερικά από αυτά πάνε κάπως έτσι:

            Παγκόσμιος καπιταλιστικός οικονομικός         πόλεμος

            Αποποινικοποίηση του πολέμου

            Κατακρεούργηση του ιδίου μας του πλανήτη

Πείνα και εξαθλίωση

Υποτίμηση Ανθρώπινης ζωής

Ξεφτιλισμός πολιτικής

Ξεπεσμός ηθικών αξιών

Παγκόσμια Τρομοκρατία

                ………………………………………………………………………

Κάτω-κάτω μάλιστα έγραφε: «Απολογούμαστε για την ταλαιπωρία. Αν δεν σαν είναι κόπος προσπαθήστε να διορθώσετε μερικά. Και εμείς το προσπαθήσαμε(!) αλλά μας μεγάλωσε λίγο η λίστα. Αν δεν τα καταφέρετε άστε το στους επόμενους. Με εκτίμηση η προηγούμενη γενιά.»

Σας ευχαριστούμε παιδιά, μα υποχρεώσατε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου όμως το πράγμα έχει ξεφύγει επικίνδυνα και εμείς στρουθοκαμηλίζουμε εν την μέση αυτής της ερήμου περιμένοντας πως θα κατεβεί κάποιο πανάρετο πνεύμα από τους ουρανούς να μας λυτρώσει. Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Κάλβος, μα εμείς κάπου ξεμείναμε από αρετή και τόλμη και μας έμεινε το Instagram και η σέλφυ.

Σημείωση! Δεν είναι κακή ιδέα η χρήση της σέλφυ και των κοινωνικών δικτύων. Στο κάτω κάτω αν δεν υπήρχαν, ίσως ακόμα και αυτοί οι 10-15 που θα μπουν στον κόπο να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν επί του κειμένου αυτού να μην μπορούσαν να το κάνουν. Το πρόβλημα έγκειται αλλού.

Και συνεχίζω και λέω. Αφού λοιπόν μας έδωσαν το κοσμάκη ετοιμόρροπο εμείς είχαμε δυο απλές επιλογές. Να τον φτιάξουμε ή να τον γκρεμίσουμε και να τον ξαναχτίσουμε από την αρχή, ρίχνοντας στο τραπέζι  νέες ιδέες, νέα όνειρα, αγώνα, αίμα, ιδρώτα και πίστη πως τα παιδιά μας κάποτε θα γίνουν βασιλιάδες στο κόσμο του δικαίου και της ελευθερίας. Μαντέψτε την επιλογή μας…η Τρίτη φυσικά.

 

Απομακρυσμένοι από την πολιτική ζωή. Αμαθείς και απαίδευτοι αρμενίζουμε την ζωή βγάζοντας σέλφυ και κοινοποιώντας στιχάκια ανθρώπων που ούτε γνωρίζουμε το ποιόν τους ούτε το νόημα τον όσων είπαν. Και κάπου εδώ διερωτάται κανείς: «υπάρχει ελπίδα στον κόσμο ετούτο;»

Εκ πρώτης όψεως η απάντηση είναι ΟΧΙ. Μετά από μια μικρή δόση αλκοόλ σε συνάρτηση με λίγη μελέτη και αναστοχασμό αρχίζεις να σκέφτεσαι διάφορα και να λες ΙΣΩΣ. Και επειδή κάποιος σήμερα μου είπε πως στα λόγια ακόμα και οι παλιοί (βλέπε Μαρξ, Μπακουνιν) έκαναν διατριβές, αλλά από λύσεις δεν μας έδωσαν και κάτι, θα σας δώσω μερικές σκέψεις να δω πως τραβάει η φούρια σας. (προς θεού δεν με συγκρίνω με τα πιο πάνω τέρατα της κοινωνιολογίας).

Καταρχήν εκπαίδευση και παιδεία για να ανοίξουν τα μάτια και μετά οργάνωση. Ναι οργάνωση σε σύνολα. Όχι από αυτά τα παλιά, αλλά από αυτά τα νέα που πρέπει να οργανώσουμε απ’ την αρχή. Νέες ιδέες, φρέσκα μυαλά και όραμα. Όλα μαζί στο ίδιο σεντούκι σε μια προσπάθεια να φτιάξει ο κοσμάκης. Κάποτε το έκαναν οι εργάτες(1917), μια άλλη οι φοιτητές(1968,1973), τώρα οφείλουν και πρέπει να το κάνουν οι νέοι όλου του κόσμου μαζικά. Παραμερίστε για λίγο τις σέλφυς και το Photoshop (είστε όμορφοι όπως και να ‘στε). Αφήστε του ‘’γέρους’’ και τις ιδέες τους. Μας τα παν κ’ άλλοι αυτά. Οι νέοι φέρουμε φρεσκάδα και πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Ας οργανωθούμε λοιπόν ωσάν μια γροθιά. Ας αφήσουμε τους διπολισμούς και τα χρώματα. Τα χρώματα είναι για τους πίνακες. 

«Μαζί μπορούμε να σηκώσουμε την σημαία που φέρει το χρώμα του ανθρώπου. Και ως γνωστών ο άνθρωπος δεν έχει χρώμα, ο άνθρωπος είναι χρώμα. Αυτό που γεννά τα ποιο όμορφα συναισθήματα».

Μια ταπεινή άποψη για τις…Πρυτανικές!

2015, ΤΕΠΑΚ

Ευτύχισα να κλείσω την θητεία μου ως εκπρόσωπος των φοιτητών του τμήματος μου, με δικαίωμα ψήφου στις Πρυτανικές εκλογές. Ως εκπρόσωπος φοιτητής νοιώθω την ηθική ευθύνη και ανάγκη να πιστώσω με την ψήφο μου, τον άνθρωπο που θεωρώ καταλληλότερο να επιταχύνει(ή έστω να επαναφέρει) τους ρυθμούς ανάπτυξης του Πανεπιστημίου μας και παράλληλα να αλλάξει το ρου της Ιστορίας του, προσφέροντας του και πάλι την χαμένη δυναμική που του αξίζει.
Ως άνθρωπος όμως νοιώθω χαρούμενος. Παρά τις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις που έζησα ως τώρα -σε πολιτειακό και συνδικαλιστικό επίπεδο- οι πρυτανικές εκλογές έχουν κάτι το ξεχωριστό. Ακούγοντας και βλέποντας πολλά τις τελευταίες μέρες, θα μπορούσα να μοιραστώ μια χούφτα από επίθετα με τα όσα άκουσα και είδα από κάποιους: Ανιαρά, νερόβραστα, φρέσκα, ελπιδοφόρα, έξυπνα, αδιάφορα, ψεύτικα, υποτιμητικά, ότι ‘να ναι, ξαναζεσταμένα κ.α.

Απ’ αυτή την πανδαισία επιθέτων (και μη) μπορείτε να δανειστείτε ελεύθερα και να μοιράσετε στου υποψηφίους πρυτάνεις. Το ίδιο έκανα και εγώ στο δρόμο μου προς την ανάδειξη του εκλεκτού για την θέση του πρύτανη. Δεν θέλω όμως να μπω στην διαδικασία προπαγάνδας και προώθησης συγκεκριμένου υποψηφίου. Ο σκοπός αυτής της σύνθεσης προτάσεων που έχω παραθέσει εδώ μπροστά σας, είναι να θίξει δύο σημαντικές παραμέτρους που δεν πρέπει να ξεχνάμε:

Πρώτον, πρέπει σύσσωμη η κοινότητα του ΤΕΠΑΚ να κατανοήσουμε ότι το Πανεπιστήμιο μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός που στηρίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες: του ακαδημαϊκούς, τους φοιτητές, τους διοικητικούς. Αν αυτοί οι τρεις πυλώνες δεν συνεργάζονται εν αρμονία και αλληλοσεβασμό, τότε το οικοδόμημα αυτό δεν δύναται να στεριώσει και ο οργανισμός θα καταλήξει αργά ή γρήγορα «κλινικά νεκρός»

Δεύτερον, ας παραμερίσουμε όλοι τα μικροσυμφέροντα και τις επιρροές από τρίτους και ας εκλέξουμε την νέα ηγεσία του ΤΕΠΑΚ με γνώμονα την ανάγκη όλων να γυρίσουμε σελίδα στα παλιά και να βοηθήσουμε να ξημερώσει μια νέα μέρα σε αυτό το Πανεπιστημιακό ίδρυμα. Όχι δεν θέλουμε το Πανεπιστήμιο μας να γίνει ένα νέο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Θέλουμε το ΤΕΠΑΚ να γίνει ένα νέο, αναβαθμισμένο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Ας δώσουμε λοιπόν όλοι αέρα στα όνειρα μας –εμάς, των προηγούμενων και των επόμενων- και ας ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί σε καλύτερες μέρες.

ΚΑΙ ας μας πολεμούν οι έχοντες την εξουσία, εμείς αντέχουμε.

ΚΑΙ ας λένε τα δικά τους, εμείς θα τους διαψεύσουμε.

ΚΑΙ ας θέλουν να βουλιάξουμε, εμείς θα ανυψωθούμε.

Η μοναξιά καθισμένη σε παγκάκι

Λεμεσός, 20ΧΧ

Ένα γεροντάκι καθισμένο μόνο του μέσα στην παγωνιά του δρόμου. Τα ρούχα του κουρελιασμένα. Φορά ένα ψάθινο καπέλο από εκείνα που έβλεπε μικρό τους παπούδες του να φορούν. Αν το παρατηρήσεις προσεκτικά τα χέρια του είναι ροζιασμένα, τα μάτια του βουρκωμένα, καθηλωμένα στο κενό. Στο ένα χέρι έχει ένα μπαστούνι παλιό, στην μια γωνιά έγραφε ένα όνομα από Α. Γυναίκα θα είναι. Η.. και όχι. Μάλλον ΑΕΛ γράφει. Αυτοί οι παλιοί για τις ομάδες τους πουλούσαν και την ψυχή τους. Αλλά ήταν σαν παιδιά. «Τα παιδιά στην κερκίδα είναι αδέρφια μου», έλεγε πάντα ο παππούς μου. Στο άλλο χέρι φαίνεται να κρατά ένα μουστοκούλουρο που του είχε χαρίσει μια κυρία που περνούσε πιο πριν από μπροστά του.

Τον ξέρω αυτό το γεροντάκι. Το έχω δει στην τηλεόραση να μιλάει όταν ήμουν πιο μικρός. Ο μπαμπάς μου πάντα έλεγε πως ήταν από αυτούς τους τύπους που δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τους θεσμούς και τις αξίες. Ήθελε λέει να αλλάξει τον κόσμο. Να δαμάσει όπως έλεγε αυτούς που πληγώνουν τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και μπλέχτηκε με την πολιτική και την εξουσία. Που πας παππούλη μέσα στους λύκους. Μάλιστα πρόσφατα έβλεπα στο διαδίκτυο μια ομιλία του από παλιά. Κάποτε είχε πει: «είμαι χαρούμενος. Ναι είμαι. Γιατί σας βλέπω όλους εδώ μαζεμένους σαν μια γροθιά να είσαστε συνοδοιπόροι στον  ίδιο ωραίο αγώνα. Αυτόν που θα αλλάξει τον κόσμο. Και αν χάσουμε μου λέτε; Και αν μας γίνομαι σαν και αυτούς; Ποτέ να λέτε.. Ποτέ! Εμείς θα φτάσουμε μαζί μέχρι το τέλος να πολεμούμε για το δίκαιο του ανθρώπου». Η αλήθεια ήταν κοινώς παραδεκτό πως στην προπαγάνδα δεν τον έφτανε κανένας τον κυριούλη. Να όμως που έμεινε μονάχος του εκεί στην γωνιά να σκέφτεται.

Σε μια στιγμή αλλάζει ύφος; Χαμογελά.. Θα φταίει εκείνο το μικρό αδέσποτο σκυλάκι που έχει καθίσει δίπλα του. Του μιλά αλλά δεν μπορώ να διακρίνω τι λέει. Σε κάποια στιγμή παίρνει και κόβει ένα κομματάκι από το κουλούρι του και το μοιράζεται μαζί του. Φαίνεται παππούλη υπάρχουν και κάποια πλάσματα που δεν θα σε άφηναν ποτέ σου να παγώνεις μόνος σου σε ένα ερειπωμένο παγκάκι.

Έχει αρχίσει να νυχτώνει. Ο παππούλης σηκώνεται και πάει να φύγει. Δείχνει να πονά. Σφίγγει με τα δυο του χέρια το χέρι του το αριστερό του στήθος και δαγκώνει τα χείλη. Σε μια στιγμή ήρεμά. Βγάζει από την τσέπη ένα στυλό και κάτι γράφει πάνω στο παγκάκι. Δεν φαίνεται καθαρά από εδώ. Παίρνει το μπαστουνάκι του και φεύγει σιγά σιγά, μέσα στην ανορεκτικιά βουή του πλήθους.

Τι να έγραψε άραγε. Θα πάω να δω. Φτάνω στο παγκάκι και διαβάζω προσεκτικά. Ανορθόγραφος αλλά τουλάχιστον σύντομος. Για να δω τι λέει. Παγώνω. Το διαβάζω ξανά για Τρίτη φορά:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν θα σου συγχωρέσω ποτέ καρδούλα μου, είναι που δεν σταμάτησες να κτυπάς γρηγορότερα. Θ.Τ.»

Τα μάτια μου βουρκώνουν. Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό αυτού του ανθρώπου φοβάμαι. Έχω όμως –ίσως- μια τελευταία ευκαιρία να δώσω μια ελπίδα σε αυτό το ανθρωπάκι πριν φύγει. Πριν φύγει μόνος και απογοητευμένος από το μόνο πλάσμα που λάτρεψε όσο τίποτα.. τον άνθρωπο:

«Θ.Τ. ας’ την καρδιά σου να κτυπά ακόμα λίγο και που ξέρεις. Ίσως τελικά εσύ να ήσουν ένας ακόμα κηπουρός της μεγάλης γενιάς που θα αλλάξει τον κόσμο. Εμάς Παππούλη μου! Δεν είσαι μόνος»

Χαμένος στα “νερά” σου..

Απόγευμα! Μ΄ αρέσει όταν είσαι τόσο ήρεμη. Μ’ αρέσει να σε κοιτάω. Να αρμενίζω μέσα στο ατελείωτο σου γαλάζιο. Κανένα σύμβολο, καμιά ιδέα, κανένας θεός δεν έχει τόση επιρροή πάνω μου, όσο έχεις εσύ. Εσύ που τα ξέρεις όλα για μένα. Εντελώς μηχανικά το μάτι μου σταματά σε μια πέτρα. Ναι από εκείνες τις πλατιές που πετούσαμε μικροί. Δεν ξέρω γιατί αλλά χαμογελάω σαν χαζό.

Βλέπω ξαφνικά μπροστά μου ένα μικρό ζιζάνιο να μαζεύει πέτρες. Πετάει την μια και την βλέπει να χορεύει με το κύμα. Ο ενθουσιασμός του με οδηγεί σε ένα αμήχανα χαζό γέλιο. Στην δεύτερη του προσπάθεια η πέτρα κάνει μια μεγάλη βουτιά και ο μικρούλης με δεμένα τα χέρια και μουτρωμένη φατσούλα κάθεται στην άμμο. Το πλησιάζω και απλώνω το χέρι μου πάνω στο κεφάλι του. « πέτα  αυτή», του λέω δίνοντας του την πέτρα που κρατάω. Αυτός ενθουσιασμένος σηκώνεται την πέτα και ξεσπά σε αναφωνήματα και χορευτικά. Γυρίζει προς σε εμένα και μου χαμογελά. Ώσπου ένα δυνατό κύμα τον κτυπά και τον μετατρέπει σε άμμο.

Κι όμως δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω αν είναι περήφανος για μένα. Πάντα το ίδιο κάνεις, μου γαληνεύεις την ψυχούλα και μετά αγριεύεις. Χτυπάς με φόρα στα ταξίδια του νου και με προσγειώνεις στα νερά σου. Πάντα τόσο ήρεμη, όμως από την μια στιγμή στην άλλη άγρια, αφρισμένη, έτοιμη  να φέρεις τα πάνω κάτω. Μην μου το αρνηθείς. Σε έχω μάθει καλά ποια. Πως τα καταφέρνεις κάθε φορα να μου θυμίζεις εμένα;  Ισως γι’ αυτό να σε θαυμάζω τόσο. Τόσο γοητευτική, τόσο μυστήρια και ερωτεύσιμη, όμως κάπου στο βυθό σου βρίσκονται τόσα πολλά μυστήρια πλάσματα. Τόσα πολλά «τέρατα» που κάποτε σε φοβάμαι ακόμα και εγώ.

Πλάκα κάνω. Δεν σε φοβάμαι.  Ξέρω πως τα ‘χεις δαμάσει τα τέρατα σου όπως μου δίδαξες και μένα να κάνω. Μια απ’ εκείνες τις ήσυχες βραδιές που με χάιδευες με τους αφρούς σου. Ένοιωθα σαν να μου λες: «μην τα σκοτώνεις τα τέρατα. Ξαναγεννιούνται πιο δυνατά, πιο επικίνδυνα. Να μάθεις να ζεις μαζί τους χρειάζεται. Να τα δαμάσεις. Να βρεις τον τρόπο να μην τα «ταΐζεις» ώσπου αυτά θα αλλάξουν σχήμα, θα γίνουν όπως εσύ τα θες. Και πριν με ρωτήσεις… Η απάντηση είναι Ναι. Ναι να ταΐζεις αυτά που σε κάνουν να νοιώθεις χαρούμενο. Και ναι η τροφή της ψυχή είναι τα συναισθήματα μικρέ μου».

Ο ήλιος έχει σχεδόν δύση. Βραδιάζει και έχω ξεχαστεί εδώ δίπλα σου. Παίρνω μια πέτρα και την πετώ. Κάνει ένα, δύο, τρία πηδήματα και καταλήγει στο νερό. «Τι με κοιτάς; Έχω χάσει την φόρμα μου. Καληνύχτα και εις το επανιδείν».

Βράδυ! Φεύγω σιωπηλός ακούγοντας τα κύματα σου.

Το Μεγαλείο ενός αγωνιζόμενου λαού

Δεν έχει περάσει καν μια εβδομάδα από το Ιστορικό πλέον δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015 και όμως χαμόγελα ελπίδας και χαράς έχουν κατακλύσει τον πονεμένο λαό της μαρτυρικής Ελλάδος. Προσωπικά το ΟΧΙ με γέμισε απέραντη χαρά και περηφάνια. Όχι δεν είμαι εθνικόφρων, ούτε και έχω τους ασφυκτικά σφικτούς δεσμούς με την Ελλάδα, αλλά γουστάρω πραγματικά τον λαό της. Δεν θα αρνηθώ πως υποκειμενικά ομιλούντες είμαι θαυμαστής του νέου τρόπου πολιτικής  δράσης και της νέας κυβέρνησης, όπως και παλιών ιστορικών της προσωπικοτήτων (όπως ο Μπελογιάννης). Παρόλα αυτά σε αυτό μου το κείμενο θα επικεντρωθώ στον πρωταγωνιστή, τον απλό λαό.

Επί μέρες παρακολουθούσα το τι μέλλει γενέσθαι με το περιβόητο δημοψήφισμα του ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα νέα μέτρα λιτότητας από τους δανειστές. Δύσκολο ερώτημα. Ερώτημα το οποίο στην πράξη ήταν μη γενόμενο αν αναλογιστεί κανείς την όλη ιστορία. Παρόλα αυτά είχα σημαντικότατη συμβολική αξία. Ο λαός ήταν περικυκλωμένος από διαφορετικής μορφής μηνυμάτα που τους έκαναν να σαλέψουν και καμιά φορά να μην ξέρουν τι να πιστέψουν. Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Τα ΜΜΕ που ξέχασαν τον ρόλο τους; Τους πολιτικάντηδες που μιλούσαν σαν να έπαιζαν στο Τζόγο την χώρα; Για μας τους «απ’ έξω του  χορού» φάκτορες της πολιτικής που ο καθένας έκανε τον καμπόσο με την τύχη του Ελληνικού λαού στο..Facebook (!). Όπως και να ‘χει το σημαντικό κομμάτι το υπόγραψε ο λαός. Με τον αγώνα και την φωνή του.

Στους δρόμους για μέρες, να φωνάζουν, να τα βάζουν με όλους και όλα για το ψωμί και την περηφάνια τους. Χωρίς βία…παρα μόνο με την φωνή τους. Τους λατρεύω αυτούς τους Έλληνες. Είναι αυτοί που κάποτε τα έβαλαν με την χούντα, με τους Γερμανούς, τους Τούρκους κατακτητές. Είναι αυτοί που δεν αναλογίζονται συνέπειες, φτάνει να φέρουν μαζί τους την Ελευθερία και - ίσως – ένα κομμάτι ξερό ψωμί για να ελπίζουν. Βολευτείτε να βολευτούμε λέγανε κάποτε. Ξεβολευτείτε να ρίξουμε τα δεσμά είπαν τώρα. Είτε με το ΝΑΙ, είτε με το ΟΧΙ ο «λαουτζίκος» που λένε κάποιοι ευρωπαίοι έστειλε το μήνυμα: «Ξύπνα λαέ της Ευρώπης, ξύπνα να δεις την λευτεριά»!

Οι «Πατρίδες» ξύπνησαν και βγήκαν στους δρόμους. Οι υπόλοιποι πότε; Εώς πότε θα υπομένομαι σε ένα όνειρο απατηλό που το ονομάσαμε «η Ευρώπη των Λαών»; Δηλαδή αν αυτό είναι Ευρώπη των λαών, των παθών πως θα είναι; Αν με διαβάζουν Τεχνοκράτες και νεοφιλελεύθεροι ας με συγχωρέσει η αφεντιά τους. Δεν μπορώ να μείνω σιωπηλός στο μεγαλείο ενός λαού που προτιμά την περηφάνια και ένα φτωχικό πιάτο με  ψωμί και ελιά, παρά Μερτσέντες και μεγαλεία ενός απατηλού όνειρο για «λίγους».

Υ.γ. Θέλω να απολογηθώ για τον συναισθηματισμό μου αλλά το πιστεύω έντονα πως αν δεν κάνει κάτι παραπάνω για το δίκαιο ενός αγώνα δεν πρόκειται να πας πουθενά. Και οι Ελλαδίτες το κάνανε, γιατί φαίνεται κάπου μέσα τους ακόμα σιγοκαίει εκείνη η φλόγα που θέλει τον άνθρωπο να είναι πάνω από ΟΛΟΥΣ και ΟΛΑ!

Δύσκολο πράμα η φατριά του ανθρώπου

Δύσκολο πράμα η φατριά του ανθρώπου. Σε βλέπει σαν εξάρτημα, σε δουλεύει σαν ακόμα ένα γρανάζι και όταν ο χρόνος το φέρει να μην είσαι πια χρήσιμος, απλά σε πετάει. Και σύ; Γονατισμένος στην γωνιά αυτού του δρόμου ορέγεσαι τις μέρες που πέρασες να αρμενίζεις τα πέλαγα της ζωής με το κεφάλι σου ψηλά και τους ανθρώπους αγκαλιά σου. Πάνε όμως αυτά ,ξεμπάρκαρες για τα καλά. Αυτή η γωνιά του δρόμου είναι τώρα η μόνη σου Αργό. Και όμως ακόμα ελπίζεις πως μια μέρα η «γης» θα αλλάξει. Ξεμωραμένε φίλε μου. Πόσες φορές να σου πώ, το πλοίο αυτό έχει σαλπάρει. Πηγαίνει ευθεία χωρίς να βλέπει, χωρίς να νοιάζεται για αυτά τα μαύρα βράχια της καταστροφής. Και είναι μπροστά του. Και εσύ; Του στέλνεις γλάρους ζωσμένους με τον λευκό μανδύα. Προειδοποίηση πως το κακό δεν είναι μακριά. Μιλάς μόνος σου όμως φίλε μου και οι γλάροι σου δεν έχουν άλλη υπομονή. Και εσύ τι; Βλέπει προς την θάλασσα ο δρόμος και είναι ωραία. Ε και; Θα περιμένεις εδώ;

-«Σωστά, εγώ τι; Θα περιμένω εδώ;»

Εσύ θα σηκωθείς και πάλι. Θα χαϊδέψεις τους γλάρους και θα τους στείλεις στην θάλασσα να αρμενίσουν. Και αφού πλυθείς και ξυριστείς θα λαδώσεις και πάλι την «μηχανή» σου και θα βγεις ξανά να περπατήσεις στο μονοπάτι της ζωής. Και μην λογιέσαι πως είσαι μόνος σ’ αυτό το μονοπάτι.  Ανθρώπους έχει πολλούς δίπλα σου φτάνει να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις. Και όταν με επιτυχία τον κόσμο ξανά αρμενίσεις, σε νέες θάλασσες και Ωκεανούς. Ποτέ σου μην ξεχάσεις όσα πέρασες. Και αν δεις δυο χέρια ζεστά μην διστάσεις να τα πάρεις μαζί σου. Για μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο ζούμε σε αυτή την γη. Τότε ίσως μέσα σ’ αυτά τα χέρια θα καταλάβεις πως είναι στα δικιά σου η Ζωή.

-«και αν δω το πλοίο το τσακισμένο πάνω στους βράχους;»

Ποτέ σου μην γελάσεις. Ποτέ σου πίσω μην στραφείς. Δώσ’ τους μονάχα το χέρι για να ζήσουν και θύμισε τους πως για πάντα θα τους είσαι ευγνώμον. Όχι που σε ξέχασαν, σε απαρνήθηκαν, σε πλήγωσαν και σε ένοιωσαν μικρό. Μόνο για τούτο να θυμάσαι, με την μικρότητα τους σου δείξαν πως είσαι δυνατότερος από όλους τους μαζί. Και όταν στο τέλος του δρόμου θα κοιτάξεις πίσω όλοι στην θάλασσα θα ναι θαμμένοι. Και εσύ; Μέσα στο όνειρο σου θα σιγοσβήνεις καθώς το πλοίο θα αρμενίζει σε αυτές τις ξεχασμένες θάλασσες του στοχασμού.

Το ΤΕΠΑΚ και τα μάτια μας!

Πριν μερικές δεκαετίες το όραμα κάθε προοδευτικού, δημοκρατικού Κύπριου ήταν το –τότε εύπορο- Κυπριακό Κράτος να θέσει τις βάσεις για την ανάπτυξη μιας καθώς πρέπει ακαδημαϊκής κατάστασης. Το υπάρχον δημόσιο Πανεπιστήμιο φυσιολογικά δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει την μάζα ονειροπόλων φοιτητών που ζητούσαν ανώτατη ακαδημαϊκή μόρφωση αλλά ούτε και να στεγάσει την ακαδημαϊκή κοινότητα που ζητούσε χώρο και χρόνο για την παραγωγή έργου.

Κάπου εκεί λοιπόν αποφασίσθηκε να δημιουργηθεί ένα νέο δημόσιο ακαδημαϊκό ίδρυμα που του δόθηκε το όνομα Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Λογοτεχνικά ομιλούντες το ΤΕ.ΠΑ.Κ. ήταν ένας συνδυασμός του οράματος που σας προανέφερα με μεγάλες ή μικρές πινελιές των μεγαλύτερων ακαδημαϊκών προσωπικοτήτων της Κύπρου και τις Ευρώπης. Στο μυαλό του απλού καθημερινού Κύπριου ήταν ένα Πανεπιστήμιο που φύτρωσε στην μέση της Πόλης της Λεμεσού και της χάρισε ξανά ζωή. Παρά τις δυσκολίες που είχε παρουσιάσει το εγχείρημα αυτό, η τοποθέτηση του ΤΕ.ΠΑ.Κ. στην καρδιά της πόλης υπήρξε πόλος έλξης για άτομα που είχαν εμμονή με την τέχνες, την κοινωνία, την τεχνολογία, την επιστήμη κ.ο.κ.

                Δεν θα αρνηθώ το γεγονός πως το Πανεπιστήμιο μας αντιμετωπίζει μια σωρεία προβλημάτων τόσο στην οργάνωση όσο και στις μικρές λεπτομέρειες (χώρος στάθμευσης, Τεχνικά προβλήματα) που προκαλούν συχνά βαβούρα και αναστάτωση. Μιλάμε όμως για ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα που δεν έχει καν ολοκληρώσει μια 10ετεία λειτουργίας και όμως έχει πατήσει σε πολύ ψηλά επίπεδα ποιότητας σε ότι αφορά κυρίως την εκπαίδευση και την έρευνα. Δυστυχώς τα τελευταία νέα που έρχονται στην δημοσιότητα περί ατασθαλιών και κατασπάθιση δημοσίου χρήματος έχουν εμβολιάσει την κοινή γνώμη με μια απαξιωτική και εχθρική στάση απέναντι στο ΤΕ.ΠΑ.Κ. Πολλοί είναι αυτοί που το θεωρούν ανάξιο σαν ίδρυμα και το παρομοιάζουν με εταιρεία παραγωγής «κλεφτών». Δεν τους κατηγορώ. Είναι μεγάλη  αρκετοί αυτοί που έχουν παρασυρθεί από την προπαγάνδα των ΜΜΕ που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση των «μαστόρων» τους. Μην ξεχνάμε πως το Πανεπιστήμιο μας πολλοί είναι αυτοί που το θέλουν κλειστό.

                Για να ξεκαθαρίσω κάτι. Θέλουμε πάση θυσία το ΤΕ.ΠΑ.Κ. να εξαγνιστεί από οποιασδήποτε μορφής ατασθαλίες και υπόγειες συμφωνίες. Αναμένουμε από τους θεσμούς να πράξουν αξιοκρατικά και να δώσουν την ευκαιρία στο δικό μας ακαδημαϊκό ίδρυμα να ορθοποδήσει και πάλι. Παράλληλα είναι αναγκαίο να ψάξουμε σε θεσμικό επίπεδο στην Κύπρο το λόγο που έχουν εντοπισθεί τέτοιες παράνομες πράξεις. Βλέπετε δεν ζούμε στην χώρα των αγίων πια και δυστυχώς παντού υπάρχουν αυτοί που βλέπουν το εγώ τους πάνω από το σύνολο της κοινωνίας. (Γιατί ειδικά το ΤΕΠΑΚ)

Κλείνοντας αυτή την σειρά σκέψεων για το Πανεπιστήμιο μας, έχω την ανάγκη να καλέσω όλα τα μέλη της Πανεπιστημιακής κοινότητας να κατευνάσουν τα πνεύματα. Είναι απαράδεκτο σαν μέλη του «οργανισμού» αυτού να διαιωνίζουμε αυτές τις απόψεις και ωσάν καρκίνωμα να κατακρεουργούμε τους κόπους και τα όνειρα τόσο των προηγούμενων συμφοιτητών μας, όσο και εμάς των ιδίων. Μήπως μπορεί κανένας μας να αμφισβητήσει το επίπεδο εκπαίδευσης που μας προσφέρει το ΤΕΠΑΚ; Φαντάζομαι πως όχι. Και αν το προσπαθήσει, είναι καλοδεχούμενος να ψάξει παντού για να μάθει τα ακαδημαϊκά, ανθρωπιστικά κ.α. κατορθώματα του ΔΙΚΟΥ μας Πανεπιστημίου που μας κάνουν περήφανους σε όλη την Ευρώπη.

Συμφοιτητές, Καθηγητές, Διοικητικοί. Κάποιοι κάρφωσαν τα δόντια τους στις φλέβες του Πανεπιστημίου μας, της δικής μας μοναδικής κοινότητας, αφήνοντας την μισοπεθαμένη . Ας μην αφήσουμε κανένα από τα «κοράκια» που παραμονεύουν να χορτάσουν απο την σάρκα της εξυπηρετώντας διάφορες προσωπικές σκοπιμότητες(και όχι μόνο).

Το ΤΕΠΑΚ και τα μάτια μας!

"Nous Sommes Υποκριται"

Για σένα είν’ αρρώστια η ομοφυλοφιλία

Εύχεσαι θάνατο σε κάθε τι «αφύσικο» και «μακρινό»

Μα κλαις και διαμαρτύρεσαι για το «μπούλιγκ»

Μήπως το πέρασες για κάτι νέο, κάτι το τωρινό;

Ναι, το ξέρουμε καλά και οι δυο μας

ένας υποκριτής είσαι και εσύ, από τους πιο μεγάλους

Δεν είσαι μόνος όμως, είμαι και εγώ και εσύ και άλλοι μαζί μας

Δεν το πονέσαμε τον άνθρωπο ποτές , είμαστε απλά υποκριται

Θέλουμε αίμα για να κλάψουμε, να θυμώσουμε, να «θυχτούμαι»

Μα Δεν θα θυμόμαστε αύριο, είμαστε απλά υποκριταί

Θύματα είμαστε όλοι μας ,και κάποτε γίναμε και θύτες

Και θα το επαναλάβουμε μόλις ξημερώσει, είμαστε απλά υποκριται

Θυμάσαι κάποτε που κλαίγαμε μαζί, για εκείνο το μικρό μας όνειρο

Πως τάχατες τον κόσμο θα αλλάξουμε για να χωρά τους πάντες

Μα τίποτες δεν άλλαξε, τίποτες δεν έγινε αλλιώτικο

Ακόμα και εμείς ίδιοι μείναμε, με το σταυρό στο χέρι

Και αν βγάλεις το χρήμα, τους θεούς και της σημαία

Τι σου μένει άραγε για να κρατάς;

Τίποτες, μοναχά ο άνθρωπος σε μια απέραντη γη

Μα γι’ αυτό το τίποτα δεν ζούμε αδέρφε;

Τι χρειάζεται ο άνθρωπος;

Ένας καθηγητής κάποτε, σε ένα μακρινό πανεπιστήμιο του κόσμου ρώτησε τους φοιτητές του μια ερώτηση που θα τους άλλαζε την ζωή.(Ίσως και όχι)

«Ποιο είναι το ποιο σημαντικό πράγμα για τον άνθρωπο;»

Πολλοί φοιτητές προσπάθησαν να απαντήσουν το ερώτημα, μα κανείς τους δεν ήταν σίγουρος για την απάντηση. Βλέποντας τον ενθουσιασμό τους ο καθηγητής, τους έκανε μια πρόταση ζωής(ίσως και όχι): «Φύγετε! Σας απαλλάσσω από όλο το υπόλοιπο του μαθήματος. Αλλά την άλλη φορά θέλω την δική σας απάντηση».

Οι φοιτητές ενθουσιάστηκαν και έφυγαν ανακουφισμένοι για το σπίτι τους. Κάποιος νεαρός όμως δεν είχε ηρεμήσει καθόλου. Πήρε μολύβι και χαρτί και ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι για να μάθει την αλήθεια.

Στην αρχή μίλησε με κάποιο ακαδημαϊκό. Τον ρώτησε για τον άνθρωπο περιμένοντας να μάθει απ’ αυτόν: «Το ποιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μας νεαρέ μου είναι η γνώση. Ο άνθρωπος μπορεί να μαθαίνει διαρκώς, να αναπτύσσεται και να γίνεται σοφότερος. Μόνο τότε θα καταφέρει να φτάσει στην υπέρτατη ισορροπία με το σύμπαν». Τον ευχαρίστησε για την απάντηση του, μα έφυγε απογοητευμένος. Κάτι του έλειπε.

Χωρίς να το σκεφτεί βρέθηκε στο κοντινό εκκλησάκι της ενορίας. Καλημέρισε τον ιερέα και μοιράστηκε μαζί του την ερώτηση: «Μα φυσικά ο Θεός παιδί μου. Ο Θεός είναι οδηγός μας. Πρέπει να αναζητούμε τον Κύριο σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Μόνο με την πίστη στον Θεό θα φτάσουμε το καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση». Τοn ευχαρίστησε και αυτόν και απομακρύνθηκε ακόμα ποιο απογοητευμένος.

Ο τελευταίος τους σταθμός ήλπιζε να του προσέφερε και την μεγάλη απάντηση. Στην γειτονιά του έμενα ένας γνωστός πολιτικός που το σλόγκαν του στις τελευταίες εκλογές ήταν: «μαζί μπορούμε να κάνουμε τα όνειρα του ανθρώπου πράξεις». Δεν γίνεται θα ξέρει ο συγκεκριμένος. Τον καλησπέρισε ευγενικά και αφού τον συνεχαρικε για την εκλογική του πορεία του έθεσε το ερώτημα: «Μα αγαπητέ μου συμπολίτη,η ερώτηση σου δεν είναι τόσο απλή. Εντούτοις ως νοήμων ανθρώποι

 που καθημερινώς αγωνιζόμεθα για το καλό αυτού του τόπου δεν δύνατω να μην γνωρίζομεν την πραγματική ανάγκη του ανθρώπου. Ο άνθρωπος τείνει και οφείλει θα έλεγα να ακολουθεί της ιδέες του για τον κόσμο. Να είναι πρώτος στον αγώνα και να νοιάζεται για το συνάνθρωπο του ωσάν να είναι εαυτός του». Δεν έδωσε και ιδιαίτερη σημασία, στα λόγια του. Μου μιλούσε για ισότητα ο άνθρωπος με το ποιο μεγάλο σπίτι στην ενορία, τα 3^α αυτοκίνητα πολυτελείας και αυτός που εν δίστασε να φέρει αστυνομία σε κάποια παιδαρέλια που έπαιζαν μπάλα στην αυλή της εκκλησίας.

«ο άνθρωπος χρειάζεται να χρησιμοποιεί λίγο περισσότερο το μυαλό του μάλλον», είπε χαριτολογώντας και επέστρεφε προς το πανεπιστήμιο του απογοητευμένος. 

Για άλλους οι ιδέες, για κάποιους η γνώση και για άλλους η Θρησκεία. Για τον άνθρωπο άραγε;  Στο δρόμο όμως έχασε τα λόγια του. Είδε μια εικόνα που θα του έμενε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό. Έξω στην αυλή ενός από τα ποιο φτωχικά σπίτια της πόλης μας ένα παιδάκι έκανε κάτι πολύ παράξενο. Άνοιγε σιγά-σιγά ένα μικρό λακκάκι στο χώμα ενώ στην αγκαλιά του βρισκόταν ένα νεκρό -από ότι φαινόταν- κουταβάκι. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα ενώ ήταν τόσο αδύναμο που δεν μπορούσε να σκάψει ποιο βαθιά.

«Φιλαράκι τι κάνεις εκεί;», ρώτησε απορημένος

«Αχ καλέ μου κύριε μην με μαλώσετε. Δεν κάνω κάτι κακό. Να εδώ πέρα, θέλω να φτιάξω στο φιλαράκι μου την Παντοτινή του Κατοικία. Τον αγαπούσα τον φίλο μου, όχι αλήθεια πάντα θα τον αγαπώ, όπως μ’ αγαπούσε και εκείνος. Του έλεγα φύγε, δεν μπορώ να σου δώσω φαΐ, δεν έχω φαΐ, Μα εκείνος ήθελε να είναι δίπλα μου. Ποιος θα μ’αγαπά τώρα ποια; Μα κύριε δεν με λυπάμαι καθόλου. Εγώ φταίω. Εγώ στέρησα από τον φίλο μου το ποιο σημαντικό πράγμα στην ζωή. Την ίδια την Ζωή. Ήταν σκύλος αλλά ήταν περισσότερο από ένα απλό ζώο για μένα. Γιατί να μην είμαι πλούσιος να μπορώ να τον ταΐσω, να μπορώ να φάω και εγώ μια φεττούλα ψωμί παραπάνω; Συγνώμη που σας ζαλίζω με αυτά. Αφήστε με να τελειώσω εδώ πριν με βρει το σκοτάδι.Το σκοτάδι; Ποιος θα μου ζεσταίνει τώρα ποια την καρδιά της κρύες νύχτες που έρχονται;»

Του χάιδεψε το κεφάλι έτοιμος να ξεσπάσει σε κλάματα. Μαζί τοποθέτησαν το άτυχο ζώο στην τελευταία του κατοικία και το αποχαιρέτησαν για πάντα.

Το επόμενο πρωί ο Καθηγητής μπήκε στο γραφεί του και ξεκίνησε να διαβάζει την αλληλογραφία του. Το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα γράμμα αγνώστου αποστολέα. Μέσα υπήρχε ένα παλιό χαρτί που έγραφε.

«Το ποιο σημαντικό πράγμα για τον άνθρωπο είναι η ζωή. Η ίδια η μοίρα που τον όρισε να αναπνέει. Μόνο μ’ αυτήν μορφώνεται, πιστεύει σε θεούς και ιδέες. Μα κυρίως μόνο με την ζωή μαθαίνει να αγαπά. Έχετε αγαπήσει ποτέ; Μην το σκέφτεστε πολύ. Όταν η ζωή υποδεχτεί τον θάνατο γύρω σας θα καταλάβετε. Αγάπη για την Ζώη το υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος; Πιστός της υπερασπιστής.»

Στο τέλος το γράμμα έγραφε: «Με αγάπη το μικρό αγοράκι στο παλιό σπίτι»

Ο καθηγητής χαμογέλασε αμήχανα και ξεκίνησε σιγοτραγουδώντας -ένα παλιό γαλλικό τραγούδι- να πάει προς την τάξη του.