Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Τι χρειάζεται ο άνθρωπος;

Ένας καθηγητής κάποτε, σε ένα μακρινό πανεπιστήμιο του κόσμου ρώτησε τους φοιτητές του μια ερώτηση που θα τους άλλαζε την ζωή.(Ίσως και όχι)
«Ποιο είναι το ποιο σημαντικό πράγμα για τον άνθρωπο;»
Πολλοί φοιτητές προσπάθησαν να απαντήσουν το ερώτημα, μα κανείς τους δεν ήταν σίγουρος για την απάντηση. Βλέποντας τον ενθουσιασμό τους ο καθηγητής, τους έκανε μια πρόταση ζωής(ίσως και όχι): «Φύγετε! Σας απαλλάσσω από όλο το υπόλοιπο του μαθήματος. Αλλά την άλλη φορά θέλω την δική σας απάντηση».
Οι φοιτητές ενθουσιάστηκαν και έφυγαν ανακουφισμένοι για το σπίτι τους. Κάποιος νεαρός όμως δεν είχε ηρεμήσει καθόλου. Πήρε μολύβι και χαρτί και ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι για να μάθει την αλήθεια.

Στην αρχή μίλησε με κάποιο ακαδημαϊκό. Τον ρώτησε για τον άνθρωπο περιμένοντας να μάθει απ’ αυτόν: «Το ποιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μας νεαρέ μου είναι η γνώση. Ο άνθρωπος μπορεί να μαθαίνει διαρκώς, να αναπτύσσεται και να γίνεται σοφότερος. Μόνο τότε θα καταφέρει να φτάσει στην υπέρτατη ισορροπία με το σύμπαν». Τον ευχαρίστησε για την απάντηση του, μα έφυγε απογοητευμένος. Κάτι του έλειπε.
Χωρίς να το σκεφτεί βρέθηκε στο κοντινό εκκλησάκι της ενορίας. Καλημέρισε τον ιερέα και μοιράστηκε μαζί του την ερώτηση: «Μα φυσικά ο Θεός παιδί μου. Ο Θεός είναι οδηγός μας. Πρέπει να αναζητούμε τον Κύριο σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Μόνο με την πίστη στον Θεό θα φτάσουμε το καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση». Τοn ευχαρίστησε και αυτόν και απομακρύνθηκε ακόμα ποιο απογοητευμένος.
Ο τελευταίος τους σταθμός ήλπιζε να του προσέφερε και την μεγάλη απάντηση. Στην γειτονιά του έμενα ένας γνωστός πολιτικός που το σλόγκαν του στις τελευταίες εκλογές ήταν: «μαζί μπορούμε να κάνουμε τα όνειρα του ανθρώπου πράξεις». Δεν γίνεται θα ξέρει ο συγκεκριμένος. Τον καλησπέρισε ευγενικά και αφού τον συνεχαρικε για την εκλογική του πορεία του έθεσε το ερώτημα: «Μα αγαπητέ μου συμπολίτη,η ερώτηση σου δεν είναι τόσο απλή. Εντούτοις ως νοήμων ανθρώποι
 που καθημερινώς αγωνιζόμεθα για το καλό αυτού του τόπου δεν δύνατω να μην γνωρίζομεν την πραγματική ανάγκη του ανθρώπου. Ο άνθρωπος τείνει και οφείλει θα έλεγα να ακολουθεί της ιδέες του για τον κόσμο. Να είναι πρώτος στον αγώνα και να νοιάζεται για το συνάνθρωπο του ωσάν να είναι εαυτός του». Δεν έδωσε και ιδιαίτερη σημασία, στα λόγια του. Μου μιλούσε για ισότητα ο άνθρωπος με το ποιο μεγάλο σπίτι στην ενορία, τα 3α αυτοκίνητα πολυτελείας και αυτός που εν δίστασε να φέρει αστυνομία σε κάποια παιδαρέλια που έπαιζαν μπάλα στην αυλή της εκκλησίας.

«ο άνθρωπος χρειάζεται να χρησιμοποιεί λίγο περισσότερο το μυαλό του μάλλον», είπε χαριτολογώντας και επέστρεφε προς το πανεπιστήμιο του απογοητευμένος. 

Για άλλους οι ιδέες, για κάποιους η γνώση και για άλλους η Θρησκεία. Για τον άνθρωπο άραγε;  Στο δρόμο όμως έχασε τα λόγια του. Είδε μια εικόνα που θα του έμενε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό. Έξω στην αυλή ενός από τα ποιο φτωχικά σπίτια της πόλης μας ένα παιδάκι έκανε κάτι πολύ παράξενο. Άνοιγε σιγά-σιγά ένα μικρό λακκάκι στο χώμα ενώ στην αγκαλιά του βρισκόταν ένα νεκρό -από ότι φαινόταν- κουταβάκι. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα ενώ ήταν τόσο αδύναμο που δεν μπορούσε να σκάψει ποιο βαθιά.
«Φιλαράκι τι κάνεις εκεί;», ρώτησε απορημένος
«Αχ καλέ μου κύριε μην με μαλώσετε. Δεν κάνω κάτι κακό. Να εδώ πέρα, θέλω να φτιάξω στο φιλαράκι μου την Παντοτινή του Κατοικία. Τον αγαπούσα τον φίλο μου, όχι αλήθεια πάντα θα τον αγαπώ, όπως μ’ αγαπούσε και εκείνος. Του έλεγα φύγε, δεν μπορώ να σου δώσω φαΐ, δεν έχω φαΐ, Μα εκείνος ήθελε να είναι δίπλα μου. Ποιος θα μ’αγαπά τώρα ποια; Μα κύριε δεν με λυπάμαι καθόλου. Εγώ φταίω. Εγώ στέρησα από τον φίλο μου το ποιο σημαντικό πράγμα στην ζωή. Την ίδια την Ζωή. Ήταν σκύλος αλλά ήταν περισσότερο από ένα απλό ζώο για μένα. Γιατί να μην είμαι πλούσιος να μπορώ να τον ταΐσω, να μπορώ να φάω και εγώ μια φεττούλα ψωμί παραπάνω; Συγνώμη που σας ζαλίζω με αυτά. Αφήστε με να τελειώσω εδώ πριν με βρει το σκοτάδι.Το σκοτάδι; Ποιος θα μου ζεσταίνει τώρα ποια την καρδιά της κρύες νύχτες που έρχονται;»
Του χάιδεψε το κεφάλι έτοιμος να ξεσπάσει σε κλάματα. Μαζί τοποθέτησαν το άτυχο ζώο στην τελευταία του κατοικία και το αποχαιρέτησαν για πάντα.

Το επόμενο πρωί ο Καθηγητής μπήκε στο γραφεί του και ξεκίνησε να διαβάζει την αλληλογραφία του. Το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα γράμμα αγνώστου αποστολέα. Μέσα υπήρχε ένα παλιό χαρτί που έγραφε.

«Το ποιο σημαντικό πράγμα για τον άνθρωπο είναι η ζωή. Η ίδια η μοίρα που τον όρισε να αναπνέει. Μόνο μ’ αυτήν μορφώνεται, πιστεύει σε θεούς και ιδέες. Μα κυρίως μόνο με την ζωή μαθαίνει να αγαπά. Έχετε αγαπήσει ποτέ; Μην το σκέφτεστε πολύ. Όταν η ζωή υποδεχτεί τον θάνατο γύρω σας θα καταλάβετε. Αγάπη για την Ζώη το υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος; Πιστός της υπερασπιστής.»

Στο τέλος το γράμμα έγραφε: «Με αγάπη το μικρό αγοράκι στο παλιό σπίτι»

Ο καθηγητής χαμογέλασε αμήχανα και ξεκίνησε σιγοτραγουδώντας -ένα παλιό γαλλικό τραγούδι- να πάει προς την τάξη του. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου