Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

Το Μεγαλείο ενός αγωνιζόμενου λαού

Δεν έχει περάσει καν μια εβδομάδα από το Ιστορικό πλέον δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015 και όμως χαμόγελα ελπίδας και χαράς έχουν κατακλύσει τον πονεμένο λαό της μαρτυρικής Ελλάδος. Προσωπικά το ΟΧΙ με γέμισε απέραντη χαρά και περηφάνια. Όχι δεν είμαι εθνικόφρων, ούτε και έχω τους ασφυκτικά σφικτούς δεσμούς με την Ελλάδα, αλλά γουστάρω πραγματικά τον λαό της. Δεν θα αρνηθώ πως υποκειμενικά ομιλούντες είμαι θαυμαστής του νέου τρόπου πολιτικής  δράσης και της νέας κυβέρνησης, όπως και παλιών ιστορικών της προσωπικοτήτων (όπως ο Μπελογιάννης). Παρόλα αυτά σε αυτό μου το κείμενο θα επικεντρωθώ στον πρωταγωνιστή, τον απλό λαό.

Επί μέρες παρακολουθούσα το τι μέλλει γενέσθαι με το περιβόητο δημοψήφισμα του ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα νέα μέτρα λιτότητας από τους δανειστές. Δύσκολο ερώτημα. Ερώτημα το οποίο στην πράξη ήταν μη γενόμενο αν αναλογιστεί κανείς την όλη ιστορία. Παρόλα αυτά είχα σημαντικότατη συμβολική αξία. Ο λαός ήταν περικυκλωμένος από διαφορετικής μορφής μηνυμάτα που τους έκαναν να σαλέψουν και καμιά φορά να μην ξέρουν τι να πιστέψουν. Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Τα ΜΜΕ που ξέχασαν τον ρόλο τους; Τους πολιτικάντηδες που μιλούσαν σαν να έπαιζαν στο Τζόγο την χώρα; Για μας τους «απ’ έξω του  χορού» φάκτορες της πολιτικής που ο καθένας έκανε τον καμπόσο με την τύχη του Ελληνικού λαού στο..Facebook (!). Όπως και να ‘χει το σημαντικό κομμάτι το υπόγραψε ο λαός. Με τον αγώνα και την φωνή του.

Στους δρόμους για μέρες, να φωνάζουν, να τα βάζουν με όλους και όλα για το ψωμί και την περηφάνια τους. Χωρίς βία…παρα μόνο με την φωνή τους. Τους λατρεύω αυτούς τους Έλληνες. Είναι αυτοί που κάποτε τα έβαλαν με την χούντα, με τους Γερμανούς, τους Τούρκους κατακτητές. Είναι αυτοί που δεν αναλογίζονται συνέπειες, φτάνει να φέρουν μαζί τους την Ελευθερία και - ίσως – ένα κομμάτι ξερό ψωμί για να ελπίζουν. Βολευτείτε να βολευτούμε λέγανε κάποτε. Ξεβολευτείτε να ρίξουμε τα δεσμά είπαν τώρα. Είτε με το ΝΑΙ, είτε με το ΟΧΙ ο «λαουτζίκος» που λένε κάποιοι ευρωπαίοι έστειλε το μήνυμα: «Ξύπνα λαέ της Ευρώπης, ξύπνα να δεις την λευτεριά»!

Οι «Πατρίδες» ξύπνησαν και βγήκαν στους δρόμους. Οι υπόλοιποι πότε; Εώς πότε θα υπομένομαι σε ένα όνειρο απατηλό που το ονομάσαμε «η Ευρώπη των Λαών»; Δηλαδή αν αυτό είναι Ευρώπη των λαών, των παθών πως θα είναι; Αν με διαβάζουν Τεχνοκράτες και νεοφιλελεύθεροι ας με συγχωρέσει η αφεντιά τους. Δεν μπορώ να μείνω σιωπηλός στο μεγαλείο ενός λαού που προτιμά την περηφάνια και ένα φτωχικό πιάτο με  ψωμί και ελιά, παρά Μερτσέντες και μεγαλεία ενός απατηλού όνειρο για «λίγους».

Υ.γ. Θέλω να απολογηθώ για τον συναισθηματισμό μου αλλά το πιστεύω έντονα πως αν δεν κάνει κάτι παραπάνω για το δίκαιο ενός αγώνα δεν πρόκειται να πας πουθενά. Και οι Ελλαδίτες το κάνανε, γιατί φαίνεται κάπου μέσα τους ακόμα σιγοκαίει εκείνη η φλόγα που θέλει τον άνθρωπο να είναι πάνω από ΟΛΟΥΣ και ΟΛΑ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου