''Selfάροντας'' στο μέλλον(!)

Όπως κάθε νεαρός, έτσι και εγώ κληρονόμησα από του γονείς μου ετούτον εδώ τον χιλιομπαλωμένο κοσμάκη. Ένα καθόλα φυσιολογικό γεγονός στα πλαίσια της εξέλιξης της ιστορίας και της διαδοχής του κόσμου από γενιά σε γενιά. Δυστυχώς η δική μου παραλαβή εκτός από την υπερβολική της κατάχρηση κατείχε ως «έξτρα» και μια λίστα από προβλήματα προς διόρθωση. Μερικά από αυτά πάνε κάπως έτσι:

            Παγκόσμιος καπιταλιστικός οικονομικός         πόλεμος

            Αποποινικοποίηση του πολέμου

            Κατακρεούργηση του ιδίου μας του πλανήτη

Πείνα και εξαθλίωση

Υποτίμηση Ανθρώπινης ζωής

Ξεφτιλισμός πολιτικής

Ξεπεσμός ηθικών αξιών

Παγκόσμια Τρομοκρατία

                ………………………………………………………………………

Κάτω-κάτω μάλιστα έγραφε: «Απολογούμαστε για την ταλαιπωρία. Αν δεν σαν είναι κόπος προσπαθήστε να διορθώσετε μερικά. Και εμείς το προσπαθήσαμε(!) αλλά μας μεγάλωσε λίγο η λίστα. Αν δεν τα καταφέρετε άστε το στους επόμενους. Με εκτίμηση η προηγούμενη γενιά.»

Σας ευχαριστούμε παιδιά, μα υποχρεώσατε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου όμως το πράγμα έχει ξεφύγει επικίνδυνα και εμείς στρουθοκαμηλίζουμε εν την μέση αυτής της ερήμου περιμένοντας πως θα κατεβεί κάποιο πανάρετο πνεύμα από τους ουρανούς να μας λυτρώσει. Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Κάλβος, μα εμείς κάπου ξεμείναμε από αρετή και τόλμη και μας έμεινε το Instagram και η σέλφυ.

Σημείωση! Δεν είναι κακή ιδέα η χρήση της σέλφυ και των κοινωνικών δικτύων. Στο κάτω κάτω αν δεν υπήρχαν, ίσως ακόμα και αυτοί οι 10-15 που θα μπουν στον κόπο να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν επί του κειμένου αυτού να μην μπορούσαν να το κάνουν. Το πρόβλημα έγκειται αλλού.

Και συνεχίζω και λέω. Αφού λοιπόν μας έδωσαν το κοσμάκη ετοιμόρροπο εμείς είχαμε δυο απλές επιλογές. Να τον φτιάξουμε ή να τον γκρεμίσουμε και να τον ξαναχτίσουμε από την αρχή, ρίχνοντας στο τραπέζι  νέες ιδέες, νέα όνειρα, αγώνα, αίμα, ιδρώτα και πίστη πως τα παιδιά μας κάποτε θα γίνουν βασιλιάδες στο κόσμο του δικαίου και της ελευθερίας. Μαντέψτε την επιλογή μας…η Τρίτη φυσικά.

 

Απομακρυσμένοι από την πολιτική ζωή. Αμαθείς και απαίδευτοι αρμενίζουμε την ζωή βγάζοντας σέλφυ και κοινοποιώντας στιχάκια ανθρώπων που ούτε γνωρίζουμε το ποιόν τους ούτε το νόημα τον όσων είπαν. Και κάπου εδώ διερωτάται κανείς: «υπάρχει ελπίδα στον κόσμο ετούτο;»

Εκ πρώτης όψεως η απάντηση είναι ΟΧΙ. Μετά από μια μικρή δόση αλκοόλ σε συνάρτηση με λίγη μελέτη και αναστοχασμό αρχίζεις να σκέφτεσαι διάφορα και να λες ΙΣΩΣ. Και επειδή κάποιος σήμερα μου είπε πως στα λόγια ακόμα και οι παλιοί (βλέπε Μαρξ, Μπακουνιν) έκαναν διατριβές, αλλά από λύσεις δεν μας έδωσαν και κάτι, θα σας δώσω μερικές σκέψεις να δω πως τραβάει η φούρια σας. (προς θεού δεν με συγκρίνω με τα πιο πάνω τέρατα της κοινωνιολογίας).

Καταρχήν εκπαίδευση και παιδεία για να ανοίξουν τα μάτια και μετά οργάνωση. Ναι οργάνωση σε σύνολα. Όχι από αυτά τα παλιά, αλλά από αυτά τα νέα που πρέπει να οργανώσουμε απ’ την αρχή. Νέες ιδέες, φρέσκα μυαλά και όραμα. Όλα μαζί στο ίδιο σεντούκι σε μια προσπάθεια να φτιάξει ο κοσμάκης. Κάποτε το έκαναν οι εργάτες(1917), μια άλλη οι φοιτητές(1968,1973), τώρα οφείλουν και πρέπει να το κάνουν οι νέοι όλου του κόσμου μαζικά. Παραμερίστε για λίγο τις σέλφυς και το Photoshop (είστε όμορφοι όπως και να ‘στε). Αφήστε του ‘’γέρους’’ και τις ιδέες τους. Μας τα παν κ’ άλλοι αυτά. Οι νέοι φέρουμε φρεσκάδα και πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Ας οργανωθούμε λοιπόν ωσάν μια γροθιά. Ας αφήσουμε τους διπολισμούς και τα χρώματα. Τα χρώματα είναι για τους πίνακες. 

«Μαζί μπορούμε να σηκώσουμε την σημαία που φέρει το χρώμα του ανθρώπου. Και ως γνωστών ο άνθρωπος δεν έχει χρώμα, ο άνθρωπος είναι χρώμα. Αυτό που γεννά τα ποιο όμορφα συναισθήματα».