Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Περι ανθρώπου το ανάγνωσμα...προσχωμεν!



Προς: Σόρα

Από: ένα φίλο… το μόνο φίλο

Γεια σου Σόρα. Ξέρω ότι είσαι καλά κρυμμένος εδώ και καιρό και το γράμμα μου ίσως να μην φτάσει ποτέ στα χέρια σου. Αν φτάσει όμως θέλω να το διαβάσεις όπως παλιά. Ακούγοντας Σινάτρα και γελώντας με τον περίπλοκο τρόπο που πάντα έλεγες ότι σκέφτομαι. Θυμάμαι την τελευταία φορά που μίλησα μαζί σου. Μου είχες θυμώσει που τα βάζω με τους ανθρώπους. Ακόμα θυμάμαι τι μου είπες: «Δεν φταίνε οι άνθρωποι φίλε. Αλλάζουν οι καιροί και ζητάνε άλλα. Να τους αγαπάς του ανθρώπους»

Είσαι λάθος Σόρα και το ξέρεις. Οι καιροί δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι καιροί μένουν πάντα οι ίδιοι. Θέλουν τους ανθρώπους να χωρίζονται σε δούλους και αφέντες, πλούσιους και φτωχούς, καταπιεσμένους και καταπιεστές. Με τους πρώτους να προσπαθούν να  γυρίσουν την πυραμίδα. Να κερδίσουν αυτά που δικαιούνται. Και μετά; Να γίνουν αυτό που απεχθάνονται…αφέντες. Αφέντες άλλων δούλων που παλιά τους έλεγαν συντρόφους, φίλους, συνεργάτες. 

Τους αγαπώ τους ανθρώπους, τους αγαπώ πολύ. Όμως η αγάπη μου γι’ αυτούς είναι αντιστρόφως ανάλογη στο πόσο τους φοβάμαι. Ναι τους φοβάμαι. Ο άνθρωπος είναι το πιο τρομακτικό ζώο από όσα υπάρχουν στην αλυσίδα της ζωής. Είναι το ζώο που γεννήθηκε τυχερό, έχοντας το έλλογο. Και αυτό το δώρο που απλόχερα του χάρισε η φύση το μετέτρεψε σε όπλο. Και μετά; Μετά κυρίευσε τα πάντα και σκαρφάλωσε στην κορυφή της αλυσίδας. Κι υστέρα; Ύστερα έμεινα ‘νηστικός’. Νηστικός στην μανία του να τρώει τα πάντα. Νηστικός μέχρι που έγινε κανίβαλος. Και ζει κατασπαράζοντας το ίδιο του το είδος.

Όμως ο άνθρωπος το ψάχνει και αυτό του το δίνω. Ψάχνει στις θάλασσες, τα παγωμένα βουνά, τα δάση, του ουρανούς και το διάστημα. Ψάχνει να βρει την λύτρωση. Ψάχνει να βρει τον Μεγαλόδοντα, το Γέτι, ψάχνει για εξωγήινους και για θεούς. Το ξέρω χαμογελάς. Θα με καθησυχάσεις με αφέλεια: «τον άνθρωπο διακατέχει η περιέργεια». Μην ξεγελιέσαι όμως. Τον άνθρωπο διακατέχει κάτι σκοτεινότερο: «Η ανάγκη να βρει κάτι δυνατότερο του, για να διαθέσει ολόκληρο τον χρόνο του να το δαμάσει. Και αν δεν τα καταφέρει…θα το αφανίσει»
Πέρασε η ώρα φίλε. Πρέπει να το σφραγίσω και να στο στείλω. Όμως θα σου δώσω λίγο από το δικό σου. Μέσα στην τόση μαυρίλα που εκπονείται από τον άνθρωπο, σου ‘χω πει πως τον αγαπώ. Παράλογο δεν είναι; Και όμως δεν είναι. Και ξέρεις γιατί;

Γιατί ο άνθρωπος έχει το έλλογο. Και αυτό σημαίνει ένα μόνο πράγμα: «Όταν το όπλο σημαδεύει την καρδιά κάποιου δικού του ανθρώπου δεν δέχεται να μπει μπροστά από ένστικτο όπως τα υπόλοιπα ζώα. Το κάνει γιατί θεωρεί πως αξίζει να θυσιάσει την ζωή του, για να γλυτώσει κάποιος που αγαπά.»

Καληνύχτα Σόρα,
Ένας φίλος.. ο μόνος φίλος