Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Τάδε έφη ‘’βασιλέας’’

Φιλοσοφεί ο «Βασιλέας» εν τη μέση της νυκτός. Μελάνι, χαρτί και Ζύθος. Εν των πολυτιμότερών του ο Ζύθος. Φθηνός και παγωμένος, απόρροια της υποδουλωμένης εργατικής τάξης στην οποία ανήκει. Διότι η βασιλική φύση του εργάτη φανερώνεται από την κατοχή αρετών όπως την επιμονή, την υπομονή, την αθωότητα και την πίστη του στον άνθρωπο. Πίσω στο θέμα μας όμως. Ο βασιλέας φιλοσοφεί εις το μεθύσι του και μονολογώντας λέει:
‘’ Είμαστε το αποτυχημένο πείραμα ενός αγαπησιάρη Θεού που την είδε αρχιτέκτονας του τέλειου όντος. Κρίμα όμως που του βγήκε η ιστορία Φρανκενστάιν. Πόνος, δυστυχία και θάνατος και για καπάκι πάρε μια χούφτα μουντζουρωμένες καρικατούρες να ζουν περιμένοντας να ζήσουν. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί το «προϊόν» δεν μας βγήκε έργο τέχνης παρά μόνο προβληματικό άνευ αποδείξεως για αλλαγή. Ρε λες να φταίει η απληστία; Η φτήνια των αξιών; Η αγάπη για το χρήμα; Αυτά γέννησαν και τον καπιταλισμό. Ίσως τελικά στο ερώτημα Ευτυχία ή επιτυχία να το χάσαμε το νόημα αδέρφια ’’
‘’ Στο ερώτημα Ευτυχία ή Επιτυχία ο άνθρωπος μετρά τα κουκιά του. Διότι λόγο τιμής να απαντήσεις, πόσες φορές το σκέφτηκες σε κάτι παγωμένες νύχτες με ζύθο και χαρτιά πεταμένα μπρος στα μάτια σου; Μα άνθρωπε είσαι μικρός να καταλάβεις την παγίδα του διλήμματος. Σε πείθουν καθημερινά πως πρέπει να πετύχεις, να ανοίξεις τα φτερά σου, να φτάσεις όσο πιο ψηλά γίνεται. Δεν σου λένε όμως πως πίσω από το θάμνο σε περιμένουν με το δίκαννο να σε προσγειώσουν απότομα. Αν δεν σε σκοτώσουν θα σε φυλακίσουν, ταΐζοντας σε χρήμα, φήμη, ύλη και άλλα τόσα αχρείαστα πράγματα. Ώσπου, πριν σαλέψεις εντελώς και γενείς αυτόχειρας μαθαίνεις πως η ευτυχία είναι που θα σου προσφέρει την επιτυχία. Γιατί πρέπει κάποτε να μάθεις, να μάθεις πως η ευτυχία είναι το εμβόλιο που μπολιάζει την αρρωστημένα παγωμένη σου ψυχή και ψιθυριστά σου λέει:
Όχι εγώ, Όχι εσύ.. Εμείς, Εσείς… Και σε θυμίζει πως πρέπει να το λες, να το λες δυνατά το σ ’αγαπώ. Να σ’ ακούει ο άλλος.‘’
‘’ Σ’ αγαπώ, ναι Σ’ αγαπώ. Τι δύσκολο να λες σ’ αγαπώ και να το  νοιώθεις. Ξεδιπλώνεται απ’ τα βάθη της καρδιάς σου όλη η κρυμμένη μαγεία. Σ’ αγαπώ, όχι εγώ αλλά εκείνο το μικρό παιδάκι που ζωγραφίζουν τα μάτια σου κάθε φορά που σμίγουνε με τα δικά μου. Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ γιατί για μας τους καταραμένους ο θεός δεν είναι αγάπη, η αγάπη είναι θεός. Θα Σ’ αγαπώ ώσπου μια μέρα να με βαρεθείς και να μου πεις πως θέλεις να σωπάσω. Μην κουράζεσαι όμως, θα μάθω να μας αγαπώ και για τους δύο. Σ ’αγαπώ, ναι σ’ αγαπώ διότι αν δεν είναι για την αγάπη μωρό μου, ποιος ο λόγος να έχω καρδιά που να κτυπά;  ‘’
Τέλος ο Ζύθος. Κτυπάει το ξυπνητήρι. Αφήνει την ”κορώνα” και στέφεται προς το καθρέφτη. Η πρόβα πριν απ’ την μεγάλη έξοδο εκεί έξω:
«…διότι αγάπη μου το σύστημα μέσω του καπιταλισμού, του φασισμού και των άλλων του ανίατων ασθενειών μπορεί να μας χωρίσει και να μας σκοτώσει. Δεν έχει όμως την δύναμη να σταματήσει  τις καρδιές μας να κτυπούν στους ίδιους ρυθμούς, ούτε και τα χείλη μας να ανταμώνουν κάθε τόσο με αυτά τα μεθυστικά φιλιά της αγάπης και του πάθους…»