Το τελευταίο μισό του χρόνου όμως εξελίχθηκαν δύο συμβάντα που με έκαναν να ξανά χαμογελάσω και να πιστέψω και πάλι στους ανθρώπους.
Το πρώτο ήταν ότι μετά από 44 χρόνια η ομάδα μου η ΑΕΛ πήρε το πρωτάθλημα. Η πόλη στολίστηκε στα κίτρινα και είδα ανθρώπους που περάσαμε μαζί τόσα πολλά ,να κλαίνε και να γελάνε ταυτόχρονο από χαρά. Ακόμα κατάλαβα επιτέλους ότι ο ρατσισμός δεν οδηγεί πουθενά και πως αν 11 άτομα από διαφορετικές χώρες και Ηπείρους κατάφεραν να ενωθούν μαζί και να μας δώσουν τόση χαρά, με πια καρδιά μπορώ να τους φερθώ άσχημα. Το πιο σημαντικό που διδαχθήκαμε όλοι είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να λες "ΠΟΤΕ". Μπορεί να περάσει πολλής καιρός αλλά στο τέλος θα 'ρθούν και καλύτερες μέρες.
Το δεύτερο και πιο σημαντικό ήταν η γνωριμία μου -καταλάθος- με κάποιους ανθρώπους που με έκαναν να ξαναπιστέψω σε μένα και στις δυνατότητές μου. Δεν μου ζήτησαν κάτι αλλά μου χάρισαν τόσα πολλά. Μου έδειξαν εμπιστοσύνη και με αγκάλιασαν λέγοντας μου με τα μάτια τους πως:" Ότι και αν γίνει εσύ πάντα θα έχεις ένα μέρος να ανήκεις ,εδώ μαζί μας". Σε μια περίοδο που είχα χάσει εντελώς την πίστη μου στους ανθρώπους και γενικά στα πάντα ,εσείς με κάνατε να ξαναπιστέψω. Να πω υπάρχει ελπίδα.Τα γέλια σας,οι φωνές, τα πειράγματα σας, είναι όλα τόσο σημαντικά για μένα.Θέλω πολύ να σας πω ευχαριστώ για όλα αλλά δεν μπορώ να βρω λόγια. Γι' αυτό γράφω μέσα από την καρδιά μου με ότι λέξεις έχω και ίσως με πάρα πολλά ορθογραφικά.