Μια ιστορία μεταξύ δύο φίλων

     Χθες το βράδυ τα πείνα με ένα παλιό καλό μου φίλο σε ένα μικρό φοιτητικό καφενείο της πλατείας ηρώων. Το βράδυ κυλούσε αργά και ευχάριστα και εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να του αναλύσω όλα όσα έχω περάσει την τελευταία χρονιά μετά την απόλυση μου από τον στρατό.

     Ο φίλος μου είναι από τα άτομα που είναι πάντα σκέφτηκα, δεν αγαπούν κανένα και τους αρέσει απλά να παραπονιούνται για το πόσο μαύρη είναι η ζωή τους. Που και που κάνει όνειρα αλλά είναι πολύ πεσιμιστής για να τα κυνηγήσει μέχρι τέλους. Ακόμα και οι φίλοι του (πλην κάποιων εξαιρέσεων) δεν νοιάζονται καν αν ζει ή αν πέθανε. Όλα αυτά τον έκαναν να μισοί τους ανθρώπους και να αναζητά απλά την ηρεμία και την απομόνωση που αργά αργά του τρώει τα σωθικά.

    Στην πολλή κουβέντα και ενώ το μπουκάλι άδειαζε σιγά σιγά, ο φίλος μου -που ήταν πάντα σκυφτός- σήκωσε το κεφάλι του ψηλά με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε κάτι που περίμενα πάρα πολύ να το ακούσω από αυτόν:

-Θράσο, Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Είσαι συνέχεια με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Πότε το απέκτησες ; Είσαι συνέχεια χαρούμενος. Ποιος; Εσύ που πάντα ήσουν μόνος και απογοητευμένος από την ζωή. Τη άλλαξε ρε φίλε για πες μου; Απέκτησες ξαφνικά λεφτά; αφού το ξέρω πως όχι. Μήπως ερωτεύτηκες; αφού το ξέρω πως είσαι μόνος. Θα ήθελα πολύ να μάθω πως άλλαξε έτσι η ζωή σου. Πως το μικρό μελαγχολικό αγόρι με το όπλο επ' ώμου και τα μάτια συνεχώς βουρκωμένα έγινε αυτός ό άνθρωπος που βλέπω εδώ μπροστά μου.

Καθώς τον άκουγα όλες αυτές οι εικόνες περνούσαν από μπροστά μου σαν μια παλιά ταινία που είναι βασισμένη πάνω σε πραγματικά γεγονότα. Παρόλα αυτά το μόνο που είχε καταφέρει είναι να δυναμώσει ακόμη πιο πολύ το χαμόγελο μου και με μάτια βουρκωμένα -από την χαρά αυτή την φορά- πήρα μια βαθιά ανάσα και του είπα:

- Καταλαβαίνω το λόγο που νιώθεις παράξενα. Που όλο αυτό το βλέπεις ένα παράξενο και ουτοπικό αποτέλεσμα τον παλιών καιρών που περάσαμε μαζί. Αλλά φίλε αυτό πάντα ονειρευόμασταν και οι δυο. Με ρωτάς αν έχω βγάλει λεφτά. Τη να τα κάνω; με τα λεφτά δεν αγοράζεις τα πιο σημαντικά πράγματα, παρα μόνο σκοτώνει και αυτά που πραγματικά έχουν αξία εις το όνομα της απληστίας. Θες να μάθεις αν είμαι ερωτευμένος; όχι δεν είμαι, είμαι μόνος αλλά έχω πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που με έκαναν να πιστέψω σε μένα να ανεβώ στον θρόνο που πάντα ονειρευόμουν, στο θρόνο της "χαράς" και να κάνω τα πάντα για αυτούς. Όσο για το χαμόγελό, εγώ δεν έκανα τίποτα. Άλλη πήραν μελάνι και χρώματα και το ζωγράφισαν τόσο μεγάλο, όσο οι ωραίες στιγμές που έχουμε περάσει μαζί. Και αν λες πως δεν έχω αγάπη κάνει λάθος. Το χω ξαναπεί μα εσύ δεν με άκουσες ....Μ' αρέσει να χαμογελώ, γιατί το χαμόγελο που θα λάβω πίσω είναι ο πιο σημαντικός θησαυρος του κόσμου.

Και καθώς μιλούσα ο φίλος μου είχε αρχίσει να δακρύζει, ένοιωθε άβολα και κοιτούσε δεξιά και αριστερά σαν να ήθελε να κρύψει τα συναισθήματα του, αλλά ότι και αν κάνει από μένα δεν μπορεί να κρυφτεί. Μόλις τελείωσα σήκωσε το κεφάλι προς τα πάνω μου χαμογέλασε και με μάτια γεμάτα χαρά μου είπε.

- Ευχαριστώ ρε φίλε, ευχαριστώ που με κάνεις περήφανο. Ήμουν σίγουρος πως το μέλλον θα ήταν χαμένος και μαύρο αλλά ο θεός δεν σε άφησε έτσι, έφερε στον δρόμο σου ανθρώπους που το γέμισαν ελπίδα και χαρά. Μην τους αφήσεις μόνους, το οφείλεις στον εαυτό σου , το οφείλεις σε αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους, το οφείλεις...σε μένα. Απόψε φεύγω για πάντα, μην με ξεχάσεις ποτέ, μην ξεχνάς πως αν εγώ δεν έκανα τα λάθη τότε, αν εγώ δεν ήμουν τόσο μόνος και δύσπιστος ποτέ δεν θα ήσουν αυτός που είσαι σήμερα. Σε ευχαριστώ που με κάνει περήφανο....Αγαπημένε μου φίλε.

Και έφυγε, εξαφανίστηκε μέσα στην νύχτα, πήγε να ξεκουραστεί στο σημείο όπου κάποτε υπήρχε μόνο αυτός , στην καρδιά και το μυαλό μου. Και ενώ είχα σηκωθεί για να φύγω κοίταξα τα αστέρια στον ουρανό και σιγοψιθύρισα με μάτια γεμάτα χαρά:

" Θα τα ξαναπούμε Θρασο, παλιέ καλέ μου φίλε. χαίρομαι που ο νέος Θράσος σε κάνει περήφανο, χαίρομαι που όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι στην ζωή μου σε κάνουν περήφανο"